Νεομάρτυρας Βαλέριος Γκαφένκου(+18 Φεβρουαρίου 1952)
Ο Άγιος των κομμουνιστικών φυλακών
 
Ο Βαλέριος Γκαφένκου γεννήθηκε στις 24 Ιανουαρίου 1921 στην Βεσαραβία κοντά στην πόλη Μπάλτσι.Οι γονείς του Βασίλειος και Έλενα ήταν εύποροι χωρικοί.Απ'όταν ήταν μαθητής ο Βαλέριος ξεχώριζε για τις σχολικές του επιδόσεις και ήταν πολύ αγαπητός από τους συμμαθητές του και τους καθηγητές.Τέλειωσε το λύκειο το καλοκαίρι του 1940 και εγγράφηκε στην Νομική Σχολή του Πανεπιστημίου του Ιασίου.Αυτήν την περίοδο η πατρίδα του η Βεσσαραβία πέρασε υπό την κατοχή των Σοβιετικών και έτσι η οικογένειά του πέρασε τον Προύθο και κατέφυγαν στο Ιάσιο της Ρουμανίας ως πρόσφυγες.Μαζί με τον πατέρα του,γεμάτοι προφυλάξεις επίστρεφουν στην Βεσσαραβία να τακτοποιήσουν κάποιες υποθέσεις.Τότε ο πατέρας του έχοντας εξασφαλίσει την ασφάλεια της οικογενείας του,τού ανακοινώνει ότι θα μείνει για να πολεμήσει για την ανεξαρτησία της πατρίδας τους και αναθέτει στον Βαλέριο την φροντίδα της μητέρας του και των τριών αδελφών του.Το φθινόπωρο του 1941 συλλαμβάνετε εξαιτίας των θρησκευτικών του πεποιθήσεων και καταδικάζετε σε 25 χρόνια φυλακή.Ήταν 20 ετών.Την περίοδο 1942-1948 έμεινε φυλακισμένος στο Αιούντ.Εδώ ο Βαλέριος και κάποιοι άλλοι κρατούμενοι γίνονται μέρος της ομάδας των δικηγόρων Τραιάν Τριφάν και Τραιάν Μαριάν των οποίων η βασική ενασχόληση ήταν η χριστιανική βιοτή σε πνεύμα φιλοκαλικό.Η πνευματική ατμόσφαιρα στη φυλακή του Αιούντ είχε έναν ρόλο βασικό στην πνευματική διαμόρφωση του Βαλέριου.Εδώ με θείο φωτισμό θα φτάσει να δει τις αμαρτίες του.Ο καρπός της μετανοίας του θα είναι μια κατάσταση ψυχικής ευφορίας η οποία θα τον συνοδεύσει σε όλες τις δοκιμασίες του.
Μετά το Αιούντ ακολουθεί η φυλακή στο Πιτέστι(1948-1949),λίγοι μήνες στο Βακαρέστι και η φυλακή-σανατόριο στην Τίργκου-Όκνα(1950-1952)

Στην Τίργκου-Όκνα,όντας σε κατάσταση προχωρημένης φυματίωσης,θα γίνει το λιμάνι στο οποίο όλοι κατέφευγαν για να ενισχυθούν και να παρηγορηθούν.Η μεταστροφή στο Θεό πολλών αθέων κρατουμένων,η αγάπη μεταξύ των κρατουμένων,το πνεύμα θυσίας που έδειχναν προς τους πιο άρρωστους,όλα λαμβάνουν μέρος υπό την επιρροή του Βαλέριου Γκαφένκου.Η γεμάτη χάρη παρουσία του δημιούργησε μια πνευματική ατμόσφαιρα μοναδική στην ιστορία του κομμουνιστικού γκούλαγκ.«Έχω επιθυμήσει τόσο πολύ την Τίργκου Όκνα»!θα πει μετά από πολλά χρόνια κάποιος που πέρασε απ'αυτήν την φυλακή.
«Αυτό που δημιούργησε και αυτό που έζησε ο Βαλέριος κατά την μακροχρόνια κράτησή του για κάθε ψυχή με την οποία ερχόνταν σε επαφή,είναι δύσκολο να το φανταστείς και ακόμη πιο δύσκολο να το περιγράψεις με λόγια»θα πει ένας πρώην συγκρατούμενος του.
Προγνωρίζοντας την ημέρα της κοιμήσεώς του,ο Βαλέριος θα βρεθεί εκείνη τη στιγμή σε μια τόσο υψηλή πνευματική κατάσταση ώστε ο φίλος του Ιοάν Ιανωλίδης ό οποίος βρισκόνταν δίπλα του κατά τη στιγμή του θανάτου του θα πει μετά από χρόνια:«Στον αιώνα τον άπαντα δεν επιθυμώ να ζήσω μια τόσο υψηλή πνευματική εμπειρία,αφού εκείνη τη στιγμή ήμουν τόσο,μα τόσο ευτυχισμένος»

-Η επίσκεψη της Παναγίας στον Βαλέριο
Ο άγιος μάρτυς Βαλέριος αξιώθηκε και της επισκέψεως της Θεοτόκου. Αναφέρει ο ίδιος σε μία διήγησή του:

- Αυτή τη νύχτα αγρυπνούσα. Περίμενα να ακούσω τη μελωδία από τα κάλαντα που συνέθετα. Ήθελα να είναι πολύ ωραία. Την έψαλλα στο νου μου. Την αισθάνθηκα να κατεβαίνει από τους ουρανούς. Λοιπόν, ήμουν άγρυπνος, νηφάλιος και ήρεμος όταν ξαφνικά είδα ότι έχω στο χέρι τη φωτογραφία της Σέτας (της δεσποινίδας που είχε αγαπήσει). Κατάπληκτος από το γεγονός, σήκωσα τα μάτια μου και στην άκρη του κρεβατιού είδα την Παναγία, ντυμένη στα λευκά, όρθια, ζωντανή, πραγματική. Ήταν χωρίς το Βρέφος. Η παρουσία της μου φαινόταν ζωντανή. Η Παναγία ήταν πραγματικά δίπλα μου. Ήμουν πολύ ευτυχής. Είχα ξεχάσει τα πάντα. Τότε Αυτή μου είπε:
Εγώ είμαι η αγάπη σου! Να μη φοβάσαι! Να μην αμφιβάλλεις! Η νίκη θα είναι του Υιού μου! Αυτός αγίασε τώρα αυτόν τον τόπο και τον ετοίμασε για όσα θα γίνουν στο μέλλον. Οι δυνάμεις του σκότους αυξάνουν και ακόμη θα φοβίζουν τον κόσμο, αλλά θα αφανιστούν. Ο Υιός μου περιμένει τους ανθρώπους να επιστρέψουν στην πίστη. Σήμερα οι υιοί του σκότους είναι πιο ατρόμητοι από τους υιούς του φωτός. Έστω και αν σας φαίνεται ότι δεν υπάρχει πια πίστη στη γη, να ξέρετε ότι η απολύτρωση θα έλθει, αλλά με φωτιά και εμπρησμούς. Ο κόσμος πρέπει ακόμη να υποφέρει. Εδώ, όμως, υπάρχει πολλή πίστη και ήρθα να σας ενθαρρύνω. Κρατείτε την ομολογία σας. Ο κόσμος ανήκει στον Χριστό!
Μετά η Παναγία εξαφανίστηκε και εγώ έμεινα πλημμυρισμένος από ευτυχία. Κοίταξα το χέρι μου, αλλά δεν είχα τη φωτογραφία της Σέτας.
(Πηγή κειμένου για την εμφάνιση της Παναγίας: Ιωάννη Ιανολίδε, Συνταρακτικά περιστατικά φυλακισμένων Ρουμάνων Ομολογητών και Μαρτύρων του 20ου αιώνα, εκδ. Ορθόδοξος Κυψέλη, Θεσσαλονίκη 2009, σ. 170-171.)από vatopaidi.wordpress.com

-Οι τελευταίες στιγμές του
Ο Βαλέριος εκοιμήθη στις 18 Φεβρουαρίου 1952.Δυο εβδομάδες νωρίτερα είχε καλέσει εναν συγκρατούμενο τον Νικολάε Ίτουλ,ομολογώντας ότι του απεκαλύφθη η ημέρα της κοιμήσεώς του:18 Φεβρουαρίου.Τον παρακάλεσε να του ετοιμάσει ένα άσπρο πουκάμισο,εσώρουχο,ένα σπίρτο και ένα κομματάκι κερί.Επίσης του ζήτησε όπως μετά τον θάνατό του να του βάλει έναν σταυρό στο στόμα,έτσι ώστε εαν κάποτε το θελήσει ο Θεός να μπορέσουν να τον ταυτοποιήσουν.
Τη 18η Φεβρουαρίου-αφού το πρωί είχε εξομολογηθεί και είχε κοινωνήσει-ο Βαλέριος παρέδωσε την ψυχή του στα χέρια του Κυρίου«Ήταν από τις ωραιότερες στιγμές που έζησα,αν και πέθαινε ο καλύτερός μου φίλος.Αλλά εκείνος ήταν που μου μετέδωσε μια εσωτερική ειρήνη και πληρότητα που με συνοδεύουν μέχρι και σήμερα»(μαρτυρία Ιοάν Ιανολίντε)
Γνωρίζοντας από καιρό ότι ο Βαλέριος θα πεθάνει,όλοι οι συγκρατούμενοί του πέρασαν με τη σειρά για να τον αποχαιρετήσουν.Παρά το ότι ήταν αδυνατισμένος για όλους είχε έναν καλό λόγο να πει.
Μεταξύ αυτών ήταν και ο Wurmbrand(πρόκειται για τον εβραικής καταγωγής προτεστάντη πάστορα Richard Wurmbrand.Κάποια στιγμή οι συγγενείς των κρατουμένων προμήθευσαν κάποιους απ΄αυτούς με στρεπτομυκίνη το οποίο τότε έκανε θαύματα στη θεραπεία των ασθενειών του πνεύμονα.Ο κρατούμενος Λεωνίντα Στρατάν,επειδή είχε καλυτερεύσει έδωσε την δική του στον Βαλέριο.Αυτός, ενώ θα μπορούσε να γίνει ο ίδιος καλά έδωσε την στρεπτομυκίνη στον πάστορα σώζοντάς του έτσι τη ζωή!) συγκινημένος και γεμάτος ευλαβεια,κάτι που δεν συνήθιζε:
«Δόξα τω Θεώ που έφτασα εδώ!Ο Θεός με έφερε εδώ για να σωθώ.Εδώ γνώρισα το Χριστό.Τα λόγια που μου είπες,όπως και η ορθόδοξη αλήθεια που μου απεκάλυψες,δεν θα μείνουν χωρίς καρπό.Συγχώρεσε με για ότι κακό σου έκανα.Προσευχήσου για μένα γιατί έχω ανάγκη αυτήν την προσευχήΕπιθυμώ όπως να μπούμε από την ίδια θύρα στην Βασιλεία του Θεού»!
Ο Βαλέριος του απάντησε:«Χαίρομαι που συναντηθήκαμε.Καταλαβαίνω την ταραχή σας.αλλά σας παρακαλω να έρθετε στον Χριστό όπως κάποτε ο Απ.Παύλος,χωρίς δισταγμό.Να προσευχηθούμε μαζί για τον εκχριστιανισμό του εβραικού λαού.Η χάρη του Θεού να σας φέρει την Αλήθεια»!
Ο Wurmbrand ήταν βαθιά συγκινημένος.Γύρισε στο κρεβάτι του και συνέχισε να κοιτάει τον Βαλέριο...
...Απολύτως εξαντλημένος ο Βαλέριος εμπιστεύεται τις τελευταίες του σκέψεις στον φίλο του Ioan Ianolide:«Πρώτα απ΄όλα η σκέψη και η ψυχή μου βρίσκονται στον Κύριο.Ευχαριστώ που έφτασα εδώ.Τώρα πηγαίνω σ'Εκεινον.Σας παρακαλώ να Τον ακολουθείτε να Τον δοξάζετε και να Τον υπηρετείτε.Είμαι ευτυχισμένος που πεθαίνω για το Χριστό.Όλα είναι ένα θαύμα.Εγώ φεύγω αλλά εσείς έχετε μια ιερή αποστολή και έναν δύσκολο σταυρό να σηκώσετε.Στο βαθμό που θα μπορώ,από εκεί που θα βρίσκομαι θα προσεύχομαι για εσάς και θα είμαι δίπλα σας.Θα αντιμετωπίσετε πολλές θλίψεις.Να είστε δυνατοι.Να έχετε θάρρος και να προσεύχεσθε!Διατηρήστε την Αλήθεια αναλλοίωτη,χωρίς φανατισμούς.Η τρέλα της πίστεως είναι θεική δύναμη,αλλά ακριβώς χάρη σ'αυτήν είναι ισορροπημένη και βαθιά ανθρώπινη.Να αγάπάτε και να υπηρετείτε τους συνανθρώπους σας.Έχουν ανάγκη βοήθειας αφού οι εχθροί προσπαθούν να τους ξεγελάσουν.
Ο αθεισμός θα νικηθεί αλλά προσέξτε από τι θα αντικατασταθεί»!
Που και που σταματούσε για να ανακτήσει δυνάμεις
Σας ευχαριστώ απο τα βάθη της ψυχής μου για όσα όλα κάνατε για μένα.Παρακαλώ να με συγχωρήσετε...Εαν κάποιον στενοχώρησα παρακαλώ να με συγχωρέσει...Σκέφτομαι με πολλή αγάπη την μητέρα μου και τις αδελφές μου.Ελπίζω να ακολουθήσουν το δρομο του Κυρίου.Σας παρακαλώ να την φροντίζετε...Αυτά τα λόγια είναι η διαθήκη μου.Ο χριστιανισμός πρέπει να βάλει μια αρχή πιο κοντά στην αλήθεια..Παρακαλώ τους χριστιανούς πολιτικούς να ακολουθούν τη διδασκαλία του Χριστού.Οι ευθύνες τους είναι πολύ μεγάλες.

Ο άλλος μέγας ομολογητής π.Γκεόργκε-Κάλτσιου Ντουμιτρεάσα,συγκρατούμενος του νεομάρτυρος Βαλερίου,με την εικόνα του στα χέρια του

Παρακάτω θα παραθέσουμε κάποιες μαρτυρίες συγκρατουμένων του Βαλέριου
1)Ο Βαλέριος μιλούσε σε όλους για τον Χριστό.Ήταν έκεί στο δωμάτιο 4(σ.σ.στην Τίργκου Όκνα ήταν η φυλακή όπου έπαιρναν τους φυματικούς.Στο δωμάτιο 4 ήταν όλοι οι ετοιμοθάνατοι)ένας φοιτητής ιατρικής ο Τραιάν Μανίου.Ήταν παραπληγικός δηλαδή κατά το ήμιση παράλυτος με κατάκλισεις σ΄όλο το σώμα.Από τις κατακλίσεις(πληγή που προκαλείται λόγω της ανεπαρκούς αιμάτωσης στο σώμα κατάκοιτου ασθενούς)μύριζε σαν βόθρος.Του έβαζα κάθε μέρα επίδεσμο και του έβγαζα το πύον με τον καθετήρα.Συζητούσα μαζί του.Δεν ήταν πιστός.Ο Βαλέριος ο οποίος καθόνταν στο διπλανό κρεβάτι,μιλούσε μαζί του πολύ.Μια μέρα αποφάσισε να προσευχηθούμε μία εβδομάδα για τον Τραιάν και να λέμε όλοι πολλές φορές τον 50ο ψαλμό.Μετά από λίγες ημέρες ο Τραιάν ζήτησε να εξομολογηθεί και να κοινωνήσει.Μου έλεγε:«Μιχάλη,βρίσκομαι σε μια κατάσταση ευφορίας,την οποία δεν μπορώ να περιγράψω.Αισθάνομαι μια ανεκλάλητη χαρά».
2)Μια μέρα ο Βαλέριος πλησίασε τον πιο σκληρο φύλακα,για τον οποίο το ξύλο και οι βρισιές ήταν κάτι το συνηθισμένο:-Κύριε Τζεορτζέσκου,του λέει.Μια φορά ήρθε στον Χριστό ο πιο μεγάλος από τους ιερείς και έφερε μαζί του μια γυναίκα που είχε μοιχεύσει.Απευθυνόμενος στον Ιησού είπε:«Τι να κάνουμε με αυτήν την γυναίκα,αφού σύμφωνα με τον νόμο μας πρέπει να λιθοβοληθεί.Τότε ο Ιησούς τους απάντησε:«Ο αναμάρτητος υμών πρώτος βαλέτω λίθον επ'αυτήν»Εκείνοι που το άκουσαν έφυγαν και τότε λέει στη γυναίκα«Γύναι που εισίν;ουδείς σε κατέκρινεν»
Μετά από μερικές ώρες,ο Τζεορτζέσκου άνοιξε την πόρτα του κελιού και είπε:Δεν είχαν που να βασιστούν γι'αυτό δεν την σκότωσαν!Από εκείνη την ημέρα πάντως ο Τζεορτζέσκου άρχισε να δείχνει λίγη ανθρωπιά και να συμπεριφέρεται καλύτερα σε όσους είμασταν στην απομόνωση(μαρτυρία του Νικολάε Τριφόιου)
3)Εξαιτίας της πείνας,από την οποία υποφέραμε όλοι,όταν ερχόνταν η στιγμή να διαλέξουμε το ζυμαράκι μας εμφανίζονταν διαφωνίες.Ο Βαλέριος το γνώριζε αυτό και από ταπείνωση και χαλιναγώγηση έμπαινε τελευταίος στη σειρά,δηλαδή έπαιρνε το μικρότερο.Μερικοί ήταν ευχαριστημένοι για την εγκράτεια την οπόία έδειχνε,άλλοι όμως επέμεναν όταν ήταν η σειρά του να πάρει εκείνος πρώτος.Ο Βαλέριος υπάκουσε στην επιθυμία τους και όταν ερχόνταν η σειρά του να διαλέξει πρώτος έπαιρνε κάποιο στην τύχη για να αποφύγει την λαιμαργία και για να μην το στερήσει από κάποιον αδελφό του.Αυτή η απλή πράξη του έγινε αργότερα παράδειγμα για όλους.(μαρτυρία Ιοαν Ιανολίντε)

4)Στην καθημερινή ζωή στις φυλακές εμφανίζονταν και κάποια προβλήματα σε κάθε κελί.Διαφωνίες για παράδειγμα που προέκυπταν για το πώς και πόσο θα αεριστεί ο καθένας,(σ.σ.επειδή απο κάποια στιγμή και μετά οι φύλακες σταμάτησαν να τους βγάζουν ακόμη και στο προαύλιο,οι κρατούμενοι έπαιρναν βαθιές ανάσες σκύβοντας και βάζοντας την μύτη τους στην κάτω χαραμάδα της πόρτας),για το πότε θα περπατήσει ο καθένας σ'αυτά τα δυο μέτρα που έμεναν ακάλυπτα από τα κρεβάτια κ.τ.λ.
Ο Βαλέριος σώπαινε όταν εμφανίζονταν τέτοιου είδους συζητήσεις.
-Εσύ τι λες; τον ρωτούσαν
-Εγώ θα κάνω ότι εσείς αποφασίσετε.Αλλά εαν σ'αυτά τα μεγάλα βάσανα που περνάμε δεν μπορούμε να ζήσουμε αδελφικά,πώς μπορούμε να περιμένουμε οι άνθρωποι να μοιράσουν με δικαιοσύνη και αγάπη τα πλούτη όλης της γης;Εαν εδώ δεν μπορούμε να είμαστε καλοί,πώς θα μπορούμε να είμαστε όταν θα είμαστε ελεύθεροι και δυνατοί;Με λίγη αγάπη θα αισθανθούμε την χαρά να κάνουμε το θέλημα του αδελφού μας.Μας χρειάζεται μία βαθιά κατανόηση των ανθρώπων,εάν θέλουμε να ζήσουμε ειρηνικά(μαρτυρία Ιοάν Ιανολίντε)
5)Το φθινόπωρο του 1949 ο Βαλέριος εξαιτίας της φυματίωσης παρουσίασε την πρώτη αιμοπτυσία.Επεσε κατακρέβατα.Μέρα με τη μέρα αδυνάτιζε.Ένας φίλος του πρόσφερε μία κόρα ψωμί από το μερίδιό του.Ο Βαλέριος αρνήθηκε λέγοντάς του:''Εγώ είμαι άρρωστος δεν είναι ανάγκη να αρρωστήσεις και εσύ.
Ωστόσο,όπως ο ίδιος έλεγε αργότερα συγκινημένος,εκείνη η αγνή ψυχή,το βράδυ έβαζε κρυφά τη μερίδα του στο δισάκι του ή στην καραβάνα του.Μπρος σε μια τόσο μεγάλη δύναμη αφοσίωσης ο Βαλέριος αισθανόνταν την προστασία του Θείου ελέους.
Οι αιμοπτύσεις συνεχιζόνταν και δεν ήταν «ανθρωπιστικό»(εδώ ο συγγραφέας ειρωνεύεται τους κομμουνιστές)να αφήσουν τον κρατούμενο να πεθάνειΤον πήγαν λοιπόν στο νοσοκομείο,τον έκλεισαν σ΄ένα δωμάτιο και τον φύλαγαν μέρα-νύχτα.Οι γιατροί ερχόνταν να τον εξετάσουν συνοδευόμενοι από τους φύλακες.
Κάποιο βράδυ μπήκε μέσα μια νοσοκόμα.Ο Βαλέριος την είχε δει κατά την επίσκεψη του γιατρού και είχε προσέξει ότι τα μάτια της ήταν δακρυσμέναΕίχε μεθύσει τον φύλακα και βρέθηκε γονατιστή δίπλα από τον Βαλέριο.Πήρε το χέρι του και το φίλησε
-Πώς μπήκατε εδώ;ρώτησε εκείνος
-''Κοίμησα'' τον φύλακα,χαμογέλασε εκείνη
-Τι θέλετε;
-Θέλω να σας βοηθήσω.Ζητήστε μου ότι θέλετε
Ο Βαλέριος αισθάνθηκε την ειλικρίνειά της και βαθιά συγκινημένος είπε:«Διακινδυνεύσατε την ελευθερία σας για μένα..Ο Θεός να σας το ξεπληρώσει.Δε μπορείτε να με βοηθήσετε με τίποτα.Εαν πεθάνω εδώ,σας παρακαλώ να πείτε στην οικογένειά μου ότι έμεινα πιστός μέχρι τέλους και ότι είμαι χαρούμενος που δίνω τη ζωή μου για το Χριστό και για τον πλησίον.Ίσως γι'αυτό σας έδωσε ο Θεός θάρρος να έρθετε εως εδώ επειδή ότι κάνει ο άνθρωπος μπαίνει στην οικονομία του Θεού. Σας ευχαριστώ, δεν θα σας ξεχάσω και θα προσεύχομαι για σας....Τώρα πηγαίνετε!...Μην διακινδυνεύετε πιο πολύ!Εγώ βρίσκομαι στα χέρια του Θεού(μαρτυρία Ιοαν Ιανολίντε)
6)Η κατάσταση του Βαλέριου χειροτέρευε. Εξαιτίας της μακροχρόνιας παραμονής του στο κρεβάτι,της ακινησίας και της μη καλής κυκλοφορίας του αίματος του είχαν εμφανιστεί στο σώμα κατακλίσεις μεγάλες οι οποίες ήταν δύσκολο να θεραπευθούν και είχαν καλύψει ένα μεγάλο μέρος της πλάτης και των ποδιών.Άλλοι ασθενείς σε παρόμοιες καταστάσεις ούρλιαζαν και βλαστημούσαν ,εξαιτίας του τρομερού πόνου και του τσούξιμου που προκαλούσαν οι πληγές. Τον Βαλέριο δεν τον άκουσα ποτέ να παραπονείται,αν και έβλεπες στο πρόσωπό του τον πόνο, ενώ στο πρόσωπό του έβλεπες δάκρυα πόνου όταν τον επίδεναν με αδελφική αγάπη οι μεταπτυχιακοί φοιτητές Ιον Γ.,Ναε Φ.,και Αριστίντε Λ.Τους επίδεσμους τους έφτιαχναν από κομμάτια σχισμένων πουκαμίσων,αλλά ελλείψη φαρμακευτικών ουσιών,το ύφασμα κολλούσε πάνω στην πληγή και όταν το ξεκολλούσαν προκαλούσε τρομερούς πόνους.Από το στόμα του Βαλέριου δεν ακούγόνταν κουβέντα,παρά μεγάλες σταγόνες ιδρώτα κάλυπταν το μέτωπό του.Οι γιατροί το παρατηρούσαν.Ήταν σημάδι ότι η υπομονή του είχε φτάσει στα όρια.Τότε σταματούσαν και τον άφηναν λίγο να συνέλθει.
μετάφραση-www.proskynitis.blogspot.com
πηγή το βιβλίο-''Sfantul Inchisorilor''

ΠΗΓΗ: http://proskynitis.blogspot.com/2011/02/18-1952.html

Ἐξομολόγηση : Ἐρωτήματα καὶ Ἀπαντήσεις

  "Χριστιανός που δεν έχει Βαπτισθεί και δεν έχει Εξομολογηθεί, δεν μπορεί να σωθεί" 
    (Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός)

          
Ἱερὰ Ἐξομολόγηση: Ἐρωτήματα καὶ Ἀπαντήσεις

ΠΡΙΝ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Τι είναι η Εξομολόγηση;

Η Εξομολόγηση είναι ενα από τα βασικά μυστήρια της Εκκλησίας. Μας δίνει τη δυνατότητα νά «συμφιλιωθούμε» με τον Θεό, νά εξετάσουμε την πίστη και τη ζωή μας και νά εξασφαλίσουμε πνευματική υγεία. Είναι πράξη μετανοίας. Και μετάνοια σημαίνει αλλαγή του εαυτού μας, στροφή, μεταμόρφωση. Όταν αμαρτάνουμε απομακρυνόμαστε από τον Θεό. Όταν όμως μετανοούμε, ομολογούμε τις αμαρτίες μας και ζητάμε συγχώρεση, επιστρέφουμε σ' Αυτόν.

Η Εξομολόγηση μας απαλλάσσει από το βάρος της αμαρτίας. Επιπλέον μας δίνει τήν ευκαιρία νά συζητήσουμε τους βαθύτερους προβληματισμούς μας, νά δεχτούμε συμβουλές και νά ενισχυθούμε πνευματικά.



Πώς καθιερώθηκε; Μήπως πρόκειται για πρόσφατη επινόηση τών κληρικών;

Το μυστήριο καθιερώθηκε από τόν ίδιο τον Χριστό. Αυτός έδωσε στους Αποστόλους τήν εξουσία νά συγχωρούν αμαρτίες (Ιω. 20,23). Στή συνέχεια οι Απόστολοι μετέδωσαν τό χάρισμα αυτό στους επισκόπους και τους πρεσβυτέρους της Εκκλησίας. Έτσι, μέσω της κανονικής χειροτονίας διαιωνίζεται.

Είναι απαραίτητη η Εξομολόγηση για όλους;


Μόνο ένας αναμάρτητος δέ χρειάζεται Εξομολόγηση. Ο άγιος Ιωάννης ο Θεολόγος γράφει ότι όποιος θεωρεί τόν εαυτό του αναμάρτητο βρίσκεται σε πλάνη και μακριά από τήν αλήθεια (Α' Ιω. 1, 8). Αλλά και ο μόνος άναμάρτητος, ο Χριστός, δέχτηκε τό βάπτισμα της μετανοίας από τόν Πρόδρομο και έδειξε τήν αναγκαιότητα του μυστηρίου. Γι' αυτό η Εξομολόγηση αποτελεί αναπόσπαστο στοιχείο τής ορθόδοξης χριστιανικής ζωής.

Ποιος μπορεί νά εξομολογεί;

Όπως προαναφέραμε, η Εξομολόγηση γίνεται σε έναν πνευματικό. Δηλαδή σε ιερέα ο οποίος έχει επιλεγεί ειδικά γι' αυτό τό έργο. Χρειάζεται βέβαια να επικοινωνήσουμε μαζί του για να μας ορίσει τον χρόνο και τόν τόπο, εκτός και αν εξομολογεί σέ καθορισμένες τακτικές ημέρες και ώρες, οπότε δεν είναι απαραίτητη η προηγούμενη συνεννόηση.

Και ο πνευματικός έχει αμαρτίες!


Ο πνευματικός δέ συγχωρεί τις αμαρτίες μας με τή δική του αγιότητα ή δύναμη, αλλά με τή χάρη πού του δόθηκε από τόν Θεό· αυτός μεσολαβεί μόνο. ΤΙς δικές του αμαρτίες φροντίζει νά τις εξομολογείται και αυτός σέ κάποιον άλλον πνευματικό.

ΚΑΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

Που γίνεται η Εξομολόγηση;

Συνήθως η Εξομολόγηση γίνεται στο ναό. Μπορεί όμως νά γίνει και σέ κάποιο παρεκκλήσι ή άλλον χώρο.

Πώς γίνεται;

Καθόμαστε αντικρίζοντας τις εικόνες και μέ τήν προτροπή του πνευματικού εξομολογούμαστε τις αμαρτίες μας. Μπορούμε επίσης νά συμβουλευτούμε τόν πνευματικό γιά κάποιο θέμα πού μας απασχολεί. Όταν ολοκληρώσουμε τήν εξομολόγηση γονατίζουμε και ο πνευματικός βάζοντας τό πετραχήλι (σύμβολο της ιερατικής λειτουργίας του) πάνω στό κεφάλι μας ζητά από τόν Θεό τήν άφεση των αμαρτιών μας. Φεύγοντας ασπαζόμαστε τό πετραχήλι και το χέρι του πνευματικού.

Τι πρέπει να πώ στην Εξομολόγηση;

Στην Εξομολόγηση εξετάζουμε τα αισθήματα, τις σκέψεις, τα λόγια, τις πράξεις, τη συμπεριφορά, τις συνήθειες, τις αξίες, τις προτεραιότητες, τους στόχους, την κατεύθυνση και τον τρόπο της ζωής μας. Δέν περιοριζόμαστε στην προσωπική μας πνευματική ζωή, αλλά συνεξετάζουμε τις οικογενειακές σχέσεις, τις κοινωνικές σχέσεις, την εργασία, ακόμα και τη διασκέδασή μας. Και αυτό επειδή όλη μας η ζωή πρέπει να φωτιστεί από το Άγιο Πνεύμα. Όχι για να καταδικάσουμε τον εαυτό μας, αλλά για να εξασφαλίσουμε τήν πορεία μας προς τον Χριστό. Μπορούμε λοιπόν να θέσουμε στην κρίση του πνευματικού ζητήματα που μας απασχολούν, ώστε νά πάρουμε αποφάσεις και νά κάνουμε επιλογές πού μας προάγουν πνευματικά αποφεύγοντας ταυτόχρονα άλλες που μπορούν να ζημιώσουν τήν ψυχή μας.

Δε σκότωσα, ούτε έκλεψα... τί νά εξομολογηθώ;

Όταν έχουμε τέτοια απορία, αποκαλύπτουμε ότι δε γνωρίζουμε τή διδασκαλία του Χρίστου. Επειδή ο Χριστός μας διδάσκει ότι και οί αμαρτωλοί λογισμοί ακόμα μας απομακρύνουν από τον Θεό. Επίσης, αμαρτάνουμε όχι μόνο όταν πράττουμε κάτι κακό, άλλα και όταν δέν εφαρμόζουμε τό καλό. Άραγε ποιος μπορεί νά ισχυριστεί ότι εκπληρώνει πραγματικά την εντολή της αγάπης και μάλιστα προς τους εχθρούς του;

Υπάρχει ένας εύκολος τρόπος εξέτασης του εαυτού μου σύμφωνα με τό νόμο του Θεού;

Υπάρχουν οι Δέκα Εντολές και η ερμηνεία τους κάτω από τό πρίσμα της Καινής Διαθήκης. Τό τελειότερο όμως και ακριβέστερο κριτήριο είναι η εντολή της αγάπης προς τον Θεό και προς τόν συνάνθρωπο. Σύμφωνα μέ τά λόγια του Χριστού, σ' αυτή τήν εντολή περιέχονται όλες οί άλλες εντολές (βλ. Ματθ. 22,40). Δε μπορούμε, για παράδειγμα, να αγαπάμε τόν Θεό και νά παραβαίνουμε τις εντολές Του. Ούτε γίνεται να αγαπάμε τους ανθρώπους και ταυτόχρονα να διαπράττουμε αδικίες σέ βάρος τους. Μάλιστα η γνησιότητα της αγάπης προς τον Θεό αποκαλύπτεται από την αγάπη προς τον συνάνθρωπο (Α' Ιω. 4,20). Έτσι, όταν αδιαφορούμε για τους άλλους ή τους κακομεταχειριζόμαστε, δείχνουμε ότι δεν έχουμε αγάπη προς τον Θεό. Περιφρονούμε την εντολή Του για την αγάπη προς τον συνάνθρωπο και δέ σεβόμαστε τά δημιουργήματα Του.

Μου φαίνεται δύσκολο νά μιλήσω για τόσο προσωπικά Θέματα. Αισθάνομαι ντροπή. Τί θα σκεφτεί ο πνευματικός;

Πρέπει νά βλέπουμε τό εξομολογητήριο σαν ιατρείο και τον πνευματικό σάν γιατρό. Για εμάς η Εξομολόγηση είναι θέμα ψυχικής -συχνά και σωματικής- υγείας. Για τον πνευματικό πάλι είναι κάτι τό συνηθισμένο. Δεν πρόκειται νά σοκαριστεί από τις δικές μας αμαρτίες. Σίγουρα έχει ακούσει χειρότερες. Εξάλλου, δεν είναι περίεργο η ντροπή, πού μας λείπει την ώρα της αμαρτίας, νά μας κυριεύει τήν ώρα της μετανοίας;

Φοβάμαι μήπως ο πνευματικός φανερώσει τις αμαρτίες μου.


Ο πνευματικός έχει ιερό καθήκον να τηρεί τό απόρρητο της Εξομολογήσεως, τό οποίο μάλιστα αναγνωρίζεται και από τόν νόμο. Σε περίπτωση παράβασης αυτού του καθήκοντος ελέγχεται από τόν Επίσκοπο του και τήν Εκκλησιαστική Δικαιοσύνη. Όπως αναφέραμε πρωτύτερα, τόν πνευματικό θα πρέπει νά τόν αντιμετωπίζουμε ως θεραπευτή. Έτσι χρειάζεται νά τόν περιβάλλουμε και με ανάλογη εμπιστοσύνη. Γιά τον λόγο αυτόν επιλέγουμε ελεύθερα και με δική μας ευθύνη τον πνευματικό, ώστε νά είναι πρόσωπο μέ πίστη και αρετή και νά έχει τήν καλή μαρτυρία των πιστών. Μάλιστα η παράδοση τής Εκκλησίας μας συνιστά τήν τακτική εξομολόγηση στον ίδιο πνευματικό και τήν αποφυγή της εναλλαγής του. Εξάλλου, έχει διαπιστωθεί ότι συνήθως εμείς οί ίδιοι γινόμαστε αιτία κοινοποίησης τής προσωπικής μας ζωής, όταν τήν εμπιστευόμαστε σε ακατάλληλα πρόσωπα, τά οποία δεν έχουν καν τήν ιδιότητα του πνευματικού.

Πώς πρέπει νά λέγονται οι αμαρτίες στον πνευματικό;


Αρκεί μία απλή, σαφής και σύντομη αναφορά. Δε χρειάζονται ούτε λεπτομέρειες (ιδιαίτερα για τά σαρκικά θέματα), ούτε μακροσκελείς εισαγωγές ή δικαιολογίες. Αν είναι απαραίτητο, θα ζητήσει ο πνευματικός περισσότερες πληροφορίες. Αυτό που σίγουρα χρειάζεται είναι ταπείνωση και συναίσθηση των αμαρτιών μας.

Τι μπορεί να μου πει ο πνευματικός;


Νά εξηγήσει τή σπουδαιότητα μιας αμαρτίας. Να συμβουλεύσει για τήν αποφυγή της. Νά δώσει απάντηση σε κάποιο ερώτημα που του θέσαμε.



ΜΕΤΑ ΤΗΝ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ

 

Μετά τήν ευχή του πνευματικού έχουν συγχωρεθεί όλες οι αμαρτίες μου; Μήπως κάποιες θα πρέπει νά τις εξομολογηθώ πάλι;

Η ευχή του πνευματικού δίνει τήν άφεση όλων των αμαρτιών πού έξαγορεύσαμε. Συνεπώς τυχόν αμφιβολία μας για τό θέμα αυτό δείχνει έλλειψη πίστης στο μυστήριο και στή δύναμη του Θεού. Αν πάλι δέν αναφέραμε κάτι βασικό σε σχέση με κάποια αμαρτία, χρειάζεται τήν επόμενη φορά νά τό διευκρινίσουμε.

Αν ξεχάσω κάποια αμαρτία; Αν κρύψω κάποια από ντροπή;

Αν ξεχάσαμε κάτι και εφόσον δεν είναι σοβαρό, μπορούμε νά το αναφέρουμε στην επόμενη εξομολόγηση. Αν όμως παραλείψαμε κάποια αμαρτία εσκεμμένα, τότε δεν πρέπει να θεωρούμε ότι μας δόθηκε άφεση και δεν πρέπει νά κοινωνήσουμε, ακόμη και αν πήραμε την άδεια του πνευματικού.

Είναι απαραίτητη η Θεία Κοινωνία μετά την Εξομολόγηση;

Η μετάνοια δεν περιορίζεται στο μυστήριο της Εξομολογήσεως. Η «συμφιλίωση» και η ενωσή μας με τον Θεό δεν ολοκληρώνεται χωρίς τη Θεία Κοινωνία. Αύτη είναι ή μυστηριακή ένωση με τον Θεάνθρωπο Χριστό. Το αποκορύφωμα των μυστηρίων. Η Εξομολόγηση μας προετοιμάζει για τη Θεία Κοινωνία.

Μπορώ νά κοινωνήσω λοιπόν αφού εξομολογήθηκα;

Μετά τήν εξομολόγηση θα πρέπει νά ζητήσουμε από τον πνευματικό τήν άδεια νά μεταλάβουμε. Αυτός θά ορίσει τον χρόνο, τή συχνότητα και τον τρόπο της προετοιμασίας μας (νηστεία, προσευχή, συγχώρεση - συμφιλίωση με τους άλλους).

Όμως, τί νόημα έχει νά εξομολογούμαι τακτικά, όταν γνωρίζω ότι θά επαναλάβω τις ίδιες αμαρτίες;

Όπως κάποιος πού πάσχει από χρόνια ασθένεια δεν παύει νά προσπαθεί για τήν απαλλαγή του, έτσι και εκείνος πού επιθυμεί πραγματικά τήν πνευματική υγεία φροντίζει αδιάκοπα νά τήν αποκτήσει. Αυτός είναι ο πνευματικός αγώνας του ανθρώπου· η διά βίου μετάνοια. Το μυστήριο της Εξομολόγησης εξασφαλίζει ότι καμμιά αμαρτία δε μπορεί νά μας απομακρύνει από τό έλεος του Θεού. Μόνο η έλλειψη μετανοίας μπορεί νά μας καταδικάσει στην αίώνια στέρηση Του.

--------------
  Ιερὰ Μονὴ Μαχαιρᾶ Λόγος - Πνευματικὴ Ζωή  

Τό παρόν αντιγράφηκε από έντυπο που εκδίδεται από την Ιερά Μονή Μαχαιρά στην Κύπρο, με τήν άδεια τής Ιεράς Μητροπόλεως Εδέσσης, Πέλλης και Αλμωπίας της Εκκλησίας της Ελλάδος
ΠΗΓΗ:http://analogion.gr/logos/sp-life/14-confession 

Η ΑΙΤΙΑ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗΣ ΚΡΙΣΗΣ (Aγ. Νικολάου Βελιμίροβιτς)

                  
     
    Ἕνα κείμενο πιό ἐπίκαιρο σήμερα παρά τότε πού γράφτηκε!


            Του αγίου Νικολάου Βελιμίροβιτς






Τό κείμενο πού ἀκολουθεῖ ἐγράφη, ἀπό τόν τότε Ἐπίσκοπό της Ὀρθόδοξης Σερβικῆς Ἐκκλησίας καί σήμερα Ἅγιο Αὐτῆς, Νικόλαο Βελιμίροβιτς (1881- 1956), σχεδόν πρίν ἀπό ὀκτώ δεκαετίες, ὅταν ἡ Ἀμερική καί ὁ ὑπόλοιπος κόσμος δοκιμάζονταν ἀπό τό οἰκονομικό κράχ τοῦ 1929 καί προέρχεται ἀπό τό βιβλίο «Δρόμος δίχως Θεό δέν ἀντέχεται...», Ἱεραποστολικές ἐπιστολές Ἅ΄, ἔκδ. «Ἐν πλῶ», Ἀθήνα 2008, σσ. 33-36. (Ὁ τίτλος τοῦ πρωτοτύπου εἶναι: «Στόν πάπα-Κάραν γιά τήν κρίση τοῦ κόσμου»). Ὁ λόγος τοῦ μεστός καί ἐπίκαιρος ξεδιπλώνεται εὔγλωττα, δίνοντας ἀπαντήσεις στό σύγχρονο ἄνθρωπο τόσο γιά τά αἴτια, ὅσο καί γιά τή διάρκεια τῆς σημερινῆς οἰκονομικῆς καί ὄχι μόνο “κρίσης”. Τό παραθέτουμε:


«Μέ ρωτᾶς, ἄνθρωπε τοῦ Θεοῦ, ἀπό πού προέρχεται ἡ σημερινή κρίση, καί τί σημαίνει αὐτή. Ποιός εἶμαι ἐγώ γιά νά μέ ρωτᾶς γιά ἕνα τόσο μεγάλο μυστικό; «Μίλα, ὅταν ἔχεις κάτι καλύτερο ἀπό τή σιωπή», λέει ὁ ἅγιος Γρηγόριος ὁ Θεολόγος. Ὅμως παρόλο πού θεωρῶ, ὅτι ἡ σιωπή εἶναι τώρα καλύτερη ἀπό κάθε ὁμιλία, καί ὅμως λόγω ἀγάπης πρός ἐσένα, θά σού ἐκθέσω ἐκεῖνα πού σκέπτομαι περί αὐτοῦ πού ρώτησες.

Ἡ κρίση εἶναι ἑλληνική λέξη, καί σημαίνει δίκη. Στήν Ἁγία Γραφή αὐτή ἡ λέξη χρησιμοποιεῖται πολλές φορές. Ἔτσι ὁ ψαλμωδός λέει: «διά τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν κρίσει» (Ψάλμ. 1, 5). Σέ ἄλλο μέρος πάλι λέει: «ἔλεος καί κρίσιν ἄσομαι σοί, Κύριε» (Ψάλμ. 100, 1). Ὁ σοφός Σολομώντας γράφει, ὅτι «παρά δέ Κυρίου πάντα τά δίκαια». (Πάρ. Σόλ. 16, 33). Ὁ ἴδιος ὁ Σωτήρας εἶπε, «ἀλλά τήν κρίσιν πάσαν δέδωκε τῷ υἱῶ» (Ἰωάν. 5, 22), ἐνῶ λίγο πιό κάτω λέγει πάλι «νῦν κρίσις ἐστί τοῦ κόσμου τούτου» (Ἰωάν. 12, 31). Ὁ ἀπόστολος Πέτρος γράφει «ὅτι ὁ καιρός τοῦ ἄρξασθαι τό κρίμα ἀπό τοῦ οἴκου τοῦ Θεοῦ» (Α΄ . Πετρ. 4, 17).


Ἀντικατάστησε τή λέξη «κρίση» μέ τή λέξη «δίκη» καί διάβασε: «Διά τοῦτο οὐκ ἀναστήσονται ἀσεβεῖς ἐν δίκη» ἤ «ἀλλά τήν δίκην πάσαν δέδωκε τῷ υἱῶ» ἤ «νῦν δίκη ἐστί τοῦ κόσμου τούτου» ἤ ὅτι «ἀποδώσουσι λόγον τῷ ἐτοίμως ἔχοντι δικᾶσαι ζώντας καί νεκρούς».


Ἕως τώρα οἱ Εὐρωπαϊκοί λαοί χρησιμοποιοῦσαν τήν λέξη «δίκη», ἀντί γιά τή λέξη «κρίση», ὅποτε καί νά τούς ἔβρισκε κάποια συμφορά. Τώρα ἡ καινούργια λέξη ἀντικατέστησε τήν παλιά, καί τό κατανοητό ἔγινε ἀκατανόητο. Ὅταν γινόταν ξηρασία, πλημμύρα, πόλεμος ἤ ἔπεφτε ἐπιδημία, ὅταν ἔρριχνε χαλάζι, γίνονταν σεισμοί, πνιγμοί καί ἄλλες συμφορές, λέγανε «Θεία δίκη!».


Καί αὐτό σημαίνει: κρίση μέσα ἀπό ξηρασίες, κρίση μέσα ἀπό πλημμύρες, μέσα ἀπό πολέμους, μέσα ἀπό ἐπιδημίες κ.λ.π. Καί τή σημερινή χρηματικό-οἰκονομική δυσκολία ὁ λαός τήν θεωρεῖ ὡς Θεία δίκη, ὅμως δέν λέει ἡ δίκη ἀλλά ἡ κρίση. Ἔτσι ὥστε ἡ δυσκολία νά πολλαπλασιάζεται μέ τό νά γίνεται ἀκατανόητη! Ἐφόσον ὅσο ὀνομαζόταν μέ τήν κατανοητή λέξη «δίκη», ἦταν γνωστή καί ἡ αἰτία, λόγω τῆς ὁποίας ἦρθε ἡ δυσκολία, ἦταν γνωστός καί ὁ Δικαστής, ὁ Ὁποῖος ἐπέτρεψε τήν δυσκολία, ἦταν γνωστός καί ὁ σκοπός τῆς ἐπιτρεπόμενης δυσκολίας. Μόλις ὅμως χρησιμοποιήθηκε ἡ λέξη «κρίση», λέξη ἀκαταλαβίστικη σέ ὅλους, κανείς δέν ξέρει πιά νά ἐξηγήσει οὔτε γιά ποιό λόγο, οὔτε ἀπό Ποιόν, οὔτε ὡς πρός τί. Μόνο σ' αὐτό διαφέρει ἡ τωρινή κρίση ἀπό τίς κρίσεις πού προέρχονται ἀπό τήν ξηρασία ἤ τήν πλημμύρα ἤ τόν πόλεμο ἤ τήν ἐπιδημία ἤ τούς πνιγμούς ἤ κάποιους ἄλλους πειρασμούς.


Μέ ρωτᾶς γιά τήν αἰτία τῆς τωρινῆς κρίσης, ἤ τῆς τωρινῆς Θείας δίκης! Ἡ αἰτία εἶναι πάντα ἡ ἴδια. Ἡ αἰτία γιά τίς ξηρασίες, τίς πλημμύρες, τίς ἐπιδημίες καί ἄλλα μαστιγώματα τῆς γενιᾶς τῶν ἀνθρώπων εἶναι ἡ αἰτία καί γιά τήν τωρινή κρίση. Ἡ ἀποστασία τῶν ἀνθρώπων ἀπό τόν Θεό. Μέ τήν ἁμαρτία τῆς Θεό-ἀποστασίας οἱ ἄνθρωποι προκάλεσαν αὐτή τήν κρίση, καί ὁ Θεός τήν ἐπέτρεψε, ὥστε νά ξυπνήσει τούς ἀνθρώπους, νά τούς κάνει ἐνσυνείδητους, πνευματικούς καί νά τούς γυρίσει πρός Ἐκεῖνον. Στίς μοντέρνες ἁμαρτίες—μοντέρνα καί ἡ κρίση. Καί ὄντως ὁ Θεός χρησιμοποίησε μοντέρνα μέσα ὥστε νά τό συνειδητοποιήσουν οἱ μοντέρνοι ἄνθρωποι: χτύπησε τίς τράπεζες, τά χρηματιστήρια, τίς οἰκονομίες, τίς συναλλαγές τῶν χρημάτων. Ἀνακάτωσε τά τραπέζια στίς συναλλαγές σ' ὅλο τόν κόσμο, ὅπως κάποτε στό ναό τῶν Ἱεροσολύμων. Προξένησε πρωτόγνωρο πανικό μεταξύ ἐμπόρων καί αὐτῶν πού ἀνταλλάσσουν τό χρῆμα. Προκάλεσε σύγχυση καί φόβο. Ὅλα αὐτά τά ἔκανε γιά νά ξυπνήσουν τά ὑπερήφανα κεφαλάκια τῶν σοφῶν της Εὐρώπης καί τῆς Ἀμερικῆς, γιά νά ἔλθουν εἰς ἑαυτούς καί νά πνευματικοποιηθοῦν. Καί ἀπό τήν ἄνεση καί τό ἀγκυροβόλημα στά λιμάνια τῆς ὑλικῆς σιγουριᾶς νά θυμηθοῦμε τίς ψυχές μας, νά ἀναγνωρίσουμε τίς ἀνομίες μας καί νά προσκυνήσουμε τόν ὕψιστο Θεό, τόν ζωντανό Θεό.


Μέχρι πότε θά διαρκέσει ἡ κρίση; Ὅσο τό πνεῦμα τῶν ἀνθρώπων παραμείνει δίχως ἀλλαγή. Ὥσπου οἱ ὑπερήφανοι ὑπαίτιοι αὐτῆς τῆς κρίσης νά παραιτηθοῦν μπροστά στόν Παντοδύναμο. Ὥσπου οἱ ἄνθρωποι καί οἱ λαοί νά θυμηθοῦν, τήν ἀκαταλαβίστικη λέξη «κρίση», νά τή μεταφράσουν στή γλώσσα τους, ὥστε μέ ἀναστεναγμό καί μετάνοια νά φωνάξουν: «ἡ Θεία δίκη»!


Πές καί ἐσύ, τίμιε πατέρα, ἡ Θεία δίκη, ἀντί ἡ κρίση, καί ὅλα θά σού γίνουν ξεκάθαρα» Χαιρετισμούς καί εἰρήνη !

  


                                 ΠΗΓΗ: ΑΝΤΙΑΙΡΕΤΙΚΟΝ ΕΓΚΟΛΠΙΟΝ www.egolpion.com

ΘΕΙΑ ΚΟΙΝΩΝΙΑ

Και σαν έρθει η στιγμή της θείας Κοινωνίας και πρόκειται να πλησιάσεις την αγία Τράπεζα, πίστευε ακλόνητα πως εκεί είναι παρών ο Χριστός, ο Βασιλιάς των όλων.

 Κανένας απο τους επιτελούντες ή παρακολουθούντες   δεν βλέπει τι γινεται κατα την τέλεση της Θειας Λειτουργίας . Κατα την εμφάνιση των φωτογραφιών .....ΤΟ ΠΑΡΑΔΟΞΟ ΦΩΣ.
Όταν δεις τον ιερέα να σου προσφέρει το σώμα και το αίμα του Κυρίου, μη νομίσεις ότι ο ιερέας το κάνει αυτό, αλλά πίστευε ότι το χέρι που απλώνεται είναι του Χριστού. Αυτός που λάμπρυνε με την παρουσία Του την τράπεζα του Μυστικού Δείπνου, Αυτός και τώρα διακοσμεί την Τράπεζα της θείας Λειτουργίας.

Παραβρίσκεται πραγματικά και εξετάζει του καθενός την προαίρεση και παρατηρεί ποιος πλησιάζει με ευλάβεια ταιριαστή στο άγιο Μυστήριο, ποιος με πονηρή συνείδηση, με σκέψεις βρωμερές και ακάθαρτες, με πράξεις μολυσμένες.

Αναλογίσου, λοιπόν, κι εσύ ποιο ελάττωμά σου διόρθωσες, ποιαν αρετή κατόρθωσες, ποιαν αμαρτία έσβησες με την εξομολόγηση, σε τι έγινες καλύτερος. Αν η συνείδησή σου σε πληροφορεί ότι φρόντισες αρκετά για την επούλωση των ψυχικών σου τραυμάτων, αν έκανες κάτι περισσότερο από τη νηστεία, κοινώνησε με φόβο Θεού.

Αλλιώς, μείνε μακριά από τα άχραντα Μυστήρια. Και όταν καθαριστείς απ' όλες τις αμαρτίες σου, τότε να πλησιάσεις.

Να προσέρχεστε, λοιπόν, στη θεία Κοινωνία με φόβο και τρόμο, με συνείδηση καθαρή, με νηστεία και προσευχή. Χωρίς να θορυβείτε, χωρίς να ποδοπατάτε και να σπρώχνετε τους διπλανούς σας. Γιατί αυτό αποτελεί τη μεγαλύτερη τρέλα και τη χειρότερη περιφρόνηση των θείων Μυστηρίων.

Πες μου, άνθρωπε, γιατί κάνεις θόρυβο; Γιατί βιάζεσαι; Σε πιέζει τάχα η ανάγκη να κάνεις τις δουλειές σου; Και σου περνάει άραγε, την ώρα που πας να κοινωνήσεις, η σκέψη ότι έχεις δουλειές; Έχεις μήπως την αίσθηση ότι είσαι πάνω στη γη; Νομίζεις ότι βρίσκεσαι μαζί με ανθρώπους και όχι με τους χορούς των αγγέλων; Μα κάτι τέτοιο είναι δείγμα πέτρινης καρδιάς...

Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Η πίστη στο Θεό και η συμμετοχή στη θεία λατρεία

Η πίστη στο Θεό και η συμμετοχή στη θεία λατρεία, προπαντός στην ευχαριστιακή σύναξη, αποτελούν για κάθε ζωντανό μέλος της Εκκλησίας δυο πραγματικότητες αξεχώριστες. Ο αληθινός χριστιανός δεν μπορεί να ζήσει χωρίς τη θεία Λειτουργία. Τα υπερώα του Μυστικού Δείπνου και της Πεντηκοστής, που συνέχειά τους είναι οι ιεροί ναοί, αποτελούν κατεξοχήν τους τόπους της παρουσίας του Θεού και την διανομής των θείων χαρισμάτων. Η «ομοθυμαδόν επί το αυτό» προσκαρτέρηση των πιστών εκφράζει την ενότητα του εκκλησιαστικού σώματος, που εδώ και τώρα προγεύεται τα αγαθά της βασιλείας του Θεού. Αυτή την αλήθεια απηχούν και οι άγιοι Πατέρες της Πενθέκτης Συνόδου (691), όταν παραγγέλλουν ν’ αποκόπτεται από το σώμα της Εκκλησίας εκείνος που, χωρίς σοβαρό λόγο, δεν εκκλησιάζεται για τρεις συνεχείς Κυριακές.

Ο τακτικός εκκλησιασμός δεν αποτελεί για τον πιστό μιαν απλή συνήθεια, ένα τυπικό θρησκευτικό καθήκον, μια κοινωνική υποχρέωση ή έστω μια ψυχολογική διέξοδο από τον ασφυκτικό κλοιό της καθημερινότητος. Αντίθετα, με την προσέλευσή του στο ναό εκφράζει μιαν υπαρξιακή του ανάγκη. Την ανάγκη να ζήσει αληθινά, αυθεντικά. Να συναντήσει την Πηγή της ζωής του, το Δημιουργό του, και να ενωθεί μαζί Του. Να εκφράσει την αγάπη και την ευλάβειά του στην Παναγία μας και στους Αγίους, του φίλους του Θεού. Να νιώσει δίπλα του τους πνευματικούς του αδελφούς.

Το σώμα και το αίμα του Χριστού, που μεταλαβαίνει στη θεία Λειτουργία, του χαρίζουν αυτή την πληρότητα, τον κάνουν να αισθάνεται «συμπολίτης των αγίων και οικείος του Θεού». Έτσι, αναχωρεί από το ναό με τη δύναμη ν’ αντιμετωπίσει σύμφωνα με το θείο θέλημα και με την προοπτική της αιώνιας ζωής τη φθαρτότητα του καθημερινού του βίου.

Στις μέρες μας, που το ψεύτικο και απατηλό περισσεύει και που οι ανθρώπινες ελπίδες από παντού διαψεύδονται, το ενδιαφέρον για την ορθόδοξη λατρεία συνεχώς αυξάνεται, καθώς πολλοί ανακαλύπτουν σ’ αυτήν το νόημα της ζωής. Ωστόσο, είναι αλήθεια, οι περισσότεροι αδελφοί μας απουσιάζουν από τις εκκλησίες μας…
Το τεύχος τούτο αποτελεί μια σύνθεση εκλεκτών αποσπασμάτων, σε ελεύθερη απόδοση, από διάφορες ομιλίες του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου (354-407), του μεγάλου ιεράρχου, που συνέδεσε το όνομά του και τη ζωή του με τη θεία Λειτουργία. Διαβάζοντας κανείς τους λόγους του, χαίρεται τη ζωντάνια τους, θαυμάζει την επικαιρότητά τους και διαπιστώνει πως ο άνθρωπος στο βάθος του παραμένει απαράλλακτος όλες τις εποχές.
Ας ευχηθούμε, το σπίτι του Θεού, ο ιερός ναός, να γίνει και δικό μας σπίτι, η θεία Λειτουργία να καταστεί το κέντρο της υπάρξεώς μας και η τράπεζα της Ευχαριστίας ν’ αποβεί για τον καθένα μας «ψυχοτρόφος και ζωοποιός»
Άγ. Ιωάννης Χρυσόστομος

Πηγή: “Φωνή των Πατέρων” ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΡΑΚΛΗΤΟΥ, Ωρωπός Αττικής 2005

Γερόντισσα Κωνσταντία η αράπισα

             

   Η γερόντισσα Κωνσταντία έζησε το πρώτο μισό του 19ου αιώνος και ήταν Αφρικανή στην καταγωγή.  Πιθανόν  να είχε αιχμαλωτισθεί  από πειρατές που  την πούλησαν ως δούλα σε κάποιον Τούρκο , ο οποίος ήταν κάτοικος της παλαιάς πόλεως της Ζαβέρδας .  Κατά την αποχώρηση των Τούρκων από την Ζαβέρδα (Πάλαιρος) εγκαταλείφθηκε στην τύχη της ή    μπόρεσε να δραπετεύσει με ιδία μέσα . Βρήκε καταφύγιο στην Ιερά Μονή Αγίου Δημητρίου Ζαβέρδας (νυν Παλαίρου Αιτωλ/νίας)  η οποία εκείνη την εποχή,  ήταν έρημη από μοναχούς.  Στην Μονή του Αγίου Δημητρίου  έλαβε το Ιερό βάπτισμα και στην συνέχεια το αγγελικό σχήμα. Έζησε σε αυτή για πολλές δεκαετίες , ασκητικά στολίζοντας τον βίο της με αρετές και βοηθώντας τον πλησίον της με κάθε δυνατό τρόπο. Ανέδειξε την Μονή σε πνευματική όαση στην οποία έβρισκε καταφύγιο κάθε κατατρεγμένος . Η σωματική και η πνευματική της άσκηση έφτανε στα μέτρα μεγάλων ανδρών ασκητών. Και ο Θεός την χαρίτωσε με πολλά χαρίσματα όπως το διορατικό και αυτό της θαυματουργίας. Αλλά και ο Άγιος Δημήτριος ο έφορος και προστάτης της Ιεράς Μονής την αξίωσε ώστε οφθαλμοφανώς να παρουσιάζεται σε αυτήν και να την κατευθύνει στον πνευματικό της  προσωπικό αγώνα αλλά και στον αγώνα της για την ορθή λειτουργία του Μοναστηριού του μέσα από την οποία ωφελούνταν πνευματικά , πλήθος λαού της περιοχής της Ζαβέρδας . Ετελειώθη ειρηνικά σε βαθύ γήρας  στην Μονή που τόσο αγάπησε και ετάφη σε αυτή.  Λίγα είναι τα στοιχεία  που διασώζονται για την γερόντισσα Κωνσταντία. και αυτά διατηρημένα από την προφορική παράδοση. Πολλοί  μελετητές αμφισβητούν ακόμα και το όνομα της. Και αυτό γιατί διατηρήθηκε στην μνήμη του κόσμου ως " αραπίνα" κατά τοπικό ιδιωματισμό. Είναι αδιαμφισβήτητο όμως γεγονός ότι κατέλειπε φήμη οσίας γυναικός,  η οποία διατηρείται μέχρι τις ημέρες μας.

Ας έχουμε την ευχή της και ας ευχαριστήσουμε τον Πανάγιο Τριαδικό Θεό ο Οποίος μας χάρισε από τα βάθη της αφρικανικής γης, αυτό το πνευματικό ανάστημα, που καθαγίασε την ακαρνανική γή.

Aγίος Ιερομάρτυρας Βλάσιος ο εν Σκλαβαίνοις - Παλαίρου Ακαρνανίας

          Η ιερή Εικόνα του Ιερομάρτυρος Βλασίου η οποία έγινε μετά απο παραγγελία του και κατα τις υποδείξεις 
                                                       της γερ.      Ευφροσύνης.


Ο Άγιος Βλάσιος ήταν ηγούμενος ή εφυσυχάζων επίσκοπος στην Ιερά Μονή των Εισοδίων της Θεοτόκου που βρίσκονταν στην περιοχή των Σκλαβαίνων – Ζαβέρδας νυν Παλαίρου Αιτωλ/νίας . Ετελειώθει με μαρτυρικό θάνατο από Αγαρηνούς πειρατές μαζί με πέντε συμμοναστες του και πλήθος χριστιανών λαϊκών αντρών γυναικών και παιδιών που αποτελούσαν ποίμνιο του , για την πίστη τους στο Χριστό. Τον αποκεφάλισαν αφού προηγουμένως κάρφωσαν αργά στο σώμα του πέντε καρφιά, Στην συνέχεια οι δήμιοι του προσπάθησαν να κάψουν το σώμα του αλλά αυτό δεν κάηκε. Οι διασωθέντες χριστιανοί που έφτασαν στο σημείο έθαψαν τον Άγιο Βλάσιο χωριστά από τους πέντε συμμαρτυρίσαντες συνασκητές του , τους οποίους ενταφίασαν μαζί σε κοινό τάφο. Τους υπόλοιπους χριστιανούς τους έθαψαν φύρδην μύγδην σε μεγαλύτερο ομαδικό. Το μαρτύριο τους έλαβε χώρα την 19η Δεκεμβρίου ημέρα Κυριακή.
Σε πέτρινη επιγραφή που βρέθηκε στο σημείο του τάφου του αναφέρονταν το έτος 1006 η οποία πιθανώς να προσδιορίζει και τον χρόνο του μαρτυρίου του .

                                             ο Τάφος του Αγίου Βλασίου 
Σιγά σιγά χάνεται και σκεπάζεται από την λήθη του χρόνου το μαρτύριο και η ιστορικότητα του Αγίου Βλασίου και των συν αυτώ αλλά και όλων των γεγονότων τα οποία έλαβαν χώρα . Αγνοείται παντελώς η οντότητα του μεγάλου αυτού αγίου . Μόνο στις διηγήσεις της προφορικής παραδόσεως αναφέρεται η σφαγή που έλαβε χώρα , σε απροσδιόριστο παρελθοντικό χρόνο. Εκείθε και η ονομασία της περιοχής από Κιάφα σε «Σκλάβαινα» (περιοχή που υπέστη σκλαβια- αιχμαλωσία). Χάνεται κάθε ιστορική ή και μορφολογική ένδειξη της ύπαρξης του Αγίου για 900 και πλέον χρόνια. Όλα τα σκέπασε το σκότος της λησμονιάς. Αν και το όλο ιστορικό χάθηκε στα βάθη των αιώνων αν και τίποτα δεν καταμαρτυρούσε για τα γεγονότα των Σκλαβαίνων, αν και ο τόπος είχε αλλάξει ριζικά από μορφολογικής αλλά και πληθυσμιακής πλευράς, το θείο δώρο της Αγάπης του Θεού προς το σύγχρονο άνθρωπο αναδύεται ως θείο φως από το φάσμα των σκοτεινών 900 και πλέον χρόνων . Ευδοκείτε έτσι από το έτος 1915 και εξής αρχίζουν να συμβαίνουν ανεξήγητα αλλά και θαυμαστά γεγονότα στην περιοχή των Σκλαβαίνων Πολλοί από τους κατοίκους της περιοχής αρχίζουν να βλέπουν σε όνειρα κάποιον επιβλητικό και ιεροπρεπή ρασοφόρο , ο οποίος να τους έλεγε « Είμαι ο Άγιος Βλάσιος . Να σκάψετε στο σημείο αυτό και να βγάλετε τα λείψανα μου» και τους έδειχνε το συγκεκριμένο τόπο . Σημειωτέων ότι επί του σημείου του τάφου τίποτα δεν δήλωνε την ύπαρξη του. Πάνω από αυτό και εν αγνοία, είχαν κατασκευαστεί ποιμνιοστάσια και στάβλιζαν στο σημείο πρόβατα. Οι κάτοικοι μη μπορώντας να εξηγήσουν το γεγονός των εμφανίσεων αυτών του ιερέα, κατασκεύασαν ένα πέτρινο εικονοστάσι αφιερωμένο στον Άγιο Βλάσιο επίσκοπο Σεβαστείας , στο σημείο που τους έδειχνε ο άγιος. Δεν επιχείρησαν όμως ποτέ να σκάψουν είτε από δυσπιστία είτε από τον φόβο της απογοήτευσης. Οι εμφανίσεις όμως του Αγίου άρχισαν να γίνονται πιο επίμονες και επιτακτικές με αποδέκτες πολλούς περισσότερους κατοίκους της περιοχής . Αλλά και πάλι δεν προχωρούσαν στο έργο της εκταφής του αγνώστου τάφου.
Κατά το έτος 1923 ο Πανάγαθος Θεός ευδόκησε ώστε να δοξαστεί και επί της γης ο ένδοξος ιερομάρτυρας Του Βλάσιος. Και αυτό με την θαυμαστή δια ζώσης φανέρωση του, στην μακαριστή πλέον γερόντισσα Ευφροσύνη Κατσαρά. Μια απλή γνήσια και ευσεβή πολύτεκνη γυναίκα χήρα η οποία λάτρευε τον Θεό με την ίδια την ζωή της. Ήταν η νύκτα της 23η Αυγούστου του έτος 1923 κατά την οποία η Ευφροσύνη φρόντιζε την ετοιμοθάνατη κόρη της η οποία έπασχε από τυφοειδή πυρετό. Ξαφνικά εν τω μέσω της νυκτός αφού ακούστηκε δυνατός κρότος άνοιξαν τα πορτοπαράθυρα της οικίας και εκτυφλωτικό φως εισήλθε εντός αυτής. Από υπερκόσμια αυτή λάμψη περιβάλλονταν κάποιος επιβλητικός ιερέας , ενδεδυμένος άπασα την ιερατική στολή ο οποίος κρατούσε στο χέρι ποιμαντική ράβδο. Τα χαρακτηριστικά του τα διέκρινε με κάθε λεπτομέρεια η γερ. Ευφροσύνη ενώ η κόρης της αντιλαμβάνονταν μόνο την εκτυφλωτική λάμψη. Ο άγιος ιερέας απευθυνόμενος στην Ευφροσύνη της είπε ότι είναι ο Άγιος Βλάσιος και της ζήτησε να τον ακολούθησε για να της υποδείξει το ακριβές σημείο του τάφου του προκειμένου να ενεργήσει για την εκταφή του. Σαστισμένη η γερόντισσα από το γεγονός που ζούσε προέβελε στον Άγιο τον δισταγμό της λόγω της ασθένειας της κόρης της . Ο Άγιος τότε αφού έβγαλε κάποιον εγκόλπιο σταυρό σταύρωσε την ετοιμοθάνατη κόρη της και της ζήτησε ξανά να τον ακολουθήσει. Όπως κι έγινε. Μέσα στο αποπνικτικό σκοτάδι η Ευφροσύνη ακολούθησε το φωτοβόλο Άγιο Βλάσιο , ο οποίος την οδήγησε στο σημείο που είχαν χτίσει το προσκυνητάρι. Εκεί με την ράβδο που κρατούσε χάραξε ένα κύκλο στο χώμα , υποδυκνείοντας το σημείο που θα ‘πρεπε να σκάψουν για να βγάλουν τα άγια και χαριτόβρυτα λείψανα του . Στην συνέχεια ο Άγιος αφού επέστρεψε την Ευφροσύνη στο σπίτι της εξαφανίστηκε. Εκεί η γερόντισσα βρήκε την κόρη της πολύ καλύτερα και θεραπευμένη .

                               Ο Ιερός Ναός του Αγίου Βλασίου επι του Τάφου του



Από την επομένη ημέρα κιόλας η άρχισε τις ενέργειες για να γίνει η ανακομιδή των λειψάνων. Όλοι όμως την αντιμετώπιζαν με κάποια δυσπιστία και επιφύλαξη. Αρωγός όμως των προσπαθειών της αυτών ήταν ο Άγιος Βλάσιος που την καθοδηγούσε , αλλά και που εμφανίζονταν και σε άλλα άτομα προκειμένου να γίνει αυτή πιστευτή . Πράγματι οι προσπάθειες της απέδωσαν και άρχισαν οι εργασίες της ανακομιδής με πολλές επιφυλάξεις και μεγάλη ένταση.
Την τρίτη ημέρα των εργασιών κι ενώ για πολλοστή φορά ήταν έτοιμοι να τα παρατήσουν η σκαπάνη χτύπησε σε μια πέτρινη πλάκα . Ρίγη συγκίνησης και δέος κατέλαβαν τους παρευρισκομένους . όταν έβγαλαν την επιτάφια πλάκα μια ουράνια ευωδία ξεχύθηκε και απλώθηκε στην ατμόσφαιρα. Όλοι βρίσκονταν επί του τάφου, εντός του οποίου βρίσκονταν τα λείψανα του Αγίου Βλασίου και τα οποία τόσα χρόνια πριν σε ενύπνια τους ζητούσε να βγάλουν από την γη. Εντός του τάφου και επί των ιερών λειψάνων ευρέθηκαν ένας εγκόλπιος βαρύτατος σιδερένιος σταυρός και τα πέντε καρφιά του μαρτυρίου του .
Αφού περισυνέλλεξε η Ευφροσύνη τα ιερά λείψανα σύμφωνα με τις οδηγίες του Αγίου άρχισε να ενεργεί τα δέοντα για την ανέγερση του ιερού του Ναού και την αγιογράφηση της ιεράς του Εικόνας . Ενέργειες με την επιστασία του Αγίου αλλά και με την απευθείας επέμβαση του σε διάφορα πρόσωπα.

  
Για τον Βίο του ο Άγιος αποκάλυψε στην γερόντισσα Ευφροσύνη Κατσαρά, αλλά και με εμφανίσεις του στον π. Αρσένιο Τσανταλιο και τον Άγιο γέροντα της εποχής μας π. Παισιο τον Αγιορείτη. Ο π. Παίσιος μάλιστα μετέβη στα Σκλάβαινα για να προσκυνήσει τον χαριτόβρυτο τάφο και τα ιερά λείψανα του Αγίου .
Από την εμφάνιση του Αγίου μέχρι σήμερα άπειρες είναι οι θαυμαστές επεμβάσεις και οι εμφανίσεις του και τα πολλά θαύματα του στα πέρατα της οικουμένης. Ο Θεός χαρίτωσε τον μεγαλομάρτυρα και ιερομάρτυρα Βλάσιο και τους συναθλητές του κι επί της γης , όπως και αυτοί πριν από 900 περίπου χρόνια έδωσε το πολυτιμότερο ως χοϊκοί την ίδια τους την ζωή. Κέρδισαν όμως μέρος την Ενδόξου Ουράνιας Βασιλείας . Ουράνια Βασιλεία είθε της οποίας δια Πρεσβειών του Αγίου ιερομάρτυρος Βλασίου του Ακαρνάνος και των συν Αυτώ να γίνουμε άπαντες μέτοχοι.
<script type="text/javascript" src="http://widgets.amung.us/tab.js"></script><script type="text/javascript">WAU_tab('qem9qcydl9xk', 'left-upper')</script>

 

ΠΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ

                                   ΠΑΛΑΙΟ ΚΑΙ ΝΕΟ ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ
τοῦ πρωτοπρεσβυτέρου Γεωργίου Ρ. Ζουμῆ, Γενικοῦ Ἀρχιερατικοῦ Ἐπιτρόπου τῆς Ιερᾶς Μητροπόλεως Ἐδέσσης, Πέλλης καὶ Ἀλμωπίας. 

Το θέμα μας είναι σοβαρό και δημιούργησε σημαντικά προβλήματα στην Εκκλησία. Γι΄αυτό ζητάω το ενδιαφέρον σας και την προσοχή σας, για να το καταλάβουμε όσο γίνεται καλύτερα.

Στην αρχή της ομιλίας μας θα αναφέρουμε λίγα στοιχεία εγκυκλοπαιδικά, θα έλεγα. Κατόπιν πως φτάσαμε από το Παλαιό ημερολόγιο στο νέο και τι προβλήματα εδημιούργησε. Θα δούμε την σημερινή κατάσταση των παλαιοημερολογιτών ή ζηλωτών, όπως λέγονται και το αδιέξοδο στο οποίο έφτασαν.
Μία από τις πρώτες και βασικές ανάγκες του ανθρώπου υπήρξε η μέτρηση του χρόνου και συνεπώς η κατάρτιση ημερολογίων.Κατά συνέπεια ημερολόγια καλούνται τα διάφορα συστήματα μετρήσεως και διαιρέσεως του χρόνου. Όλοι οι λαοί είχαν κάποιο ημερολόγιο
αναλόγως των αναγκών και ασχολιών τους. Καταρτίσθηκαν ημερολόγια σχεδόν από όλους τους λαούς της αρχαιότητας και μάλιστα από αυτούς τους προϊστορικούς χρόνους. ΄Έχουμε ημερολόγια α) Ηλιακά, β) Σεληνιακά και γ) Σεληνοηλιακά.
Στην αρχαία Ελλάδα δεν υπήρχε ενιαίο ημερολόγιο αλλά οι διάφορες πόλεις – κράτη είχαν δικά τους, τα οποία διέφεραν μεταξύ τους. Είναι γνωστά τα ημερολόγια της Κρήτης, της Ιωνίας, της Δήλου, των Δελφών και το λεπτομερέστερο όλων το Αθηναϊκό. Άλλα ημερολόγια ήσαν το Ρωμαϊκό, το Αραβικό ή Μουσουλμανικό, το Εβραϊκό, το Αιγυπτιακό και το Κοπτικό.
Το Ρωμαϊκό ημερολόγιο από τον 7ο π.χ. αιώνα μέχρι το 45 π.χ. ήταν σεληνιακό και περιείχε 12 μήνες εναλλάξ των 29 και 30 ημερών. Επειδή το ημερολόγιο αυτό, όπως και όλα τα άλλα, είχε ατέλειες, έκανε την αναθεώρηση ο Ιούλιος Καίσαρ, σύμφωνα με τις υποδείξεις του ΄Έλληνα αστρονόμου Σωσιγένη από την Αλεξάνδρεια.
Ορίστηκε δε μέσα σε τέσσερα διαδοχικά έτη τα τρία πρώτα να έχουν 365 ημέρες και το τέταρτο 366 ημέρες είναι το λεγόμενο δίσεκτο έτος. Αυτό το ημερολόγιο ονομάστηκε Ιουλιανό και εφαρμόσθηκε σε όλη την τότε Ρωμαϊκή επικράτεια. Αυτό το ημερολόγιο βρήκε λίγο αργότερα και ο χριστιανικός κόσμος και αυτό ακολούθησε, όπως ο υπόλοιπος πολιτισμένος κόσμος.
Βλέπουμε λοιπόν πως το ημερολόγιο είναι ένα κοσμικό σχήμα αστρονομικό και επιστημονικό και δεν έχει καμία σχέση με την Εκκλησία και με τα δόγματα της πίστεως μας. Αυτό βρήκαν οι χριστιανοί, αυτό ακολούθησαν. Αν υπήρχε εν χρήσει κάποιο άλλο, ασφαλώς εκείνο το άλλο θα ακολουθούσαν και πάλι δεν θα υπήρχε κανένα πρόβλημα.
Το σφάλμα του ημερολογίου αυτού ήταν οκτώ χιλιοστά της ημέρας ανά έτος (0,008) και μέχρι το έτος 1582, που ήταν πάπας της Ρώμης ο Γρηγόριος ΙΓ! αν μαζεύαμε όλα τα κομμάτια που χάνονταν, μας έκαναν 10 ολόκληρες ημέρες. ΄Ετσι η εαρινή ισημερία, που κανονικά είναι 21 Μαρτίου, γινόταν 11 Μαρτίου. Προς άρσιν και αποφυγήν του υπάρχοντος σφάλματος ο αστρονόμος LILIO ο Καλαβρός έκανε νέα διόρθωση του ημερολογίου και λόγω της υπεροχής του έναντι του Ιουλιανού, άρχισε να εφαρμόζεται πλέον το Γρηγοριανό στις παπικές και προτεσταντικές χώρες.
Για την καθαρή αλήθεια όμως του πράγματος πρέπει να πούμε το εξής, ότι πριν από την μεταρρύθμιση 250 χρόνια πιο μπροστά, πρώτοι πάλι οι έλληνες του Βυζαντίου είχαν επισημάνει τις ατέλειες του Ιουλιανού ημερολογίου και πρότειναν την αντικατάσταση του με άλλο τελειότερο.Το 1324 ο Νικηφόρος Γρηγοράς, ένας από τους επιφανέστερους Έλληνες επιστήμονες, επρότινε στον αυτοκράτορα Ανδρόνικο την διόρθωση, κάτι που δυστυχώς δεν έγινε τότε αποδεκτό « διά τον φόβον συγχύσεως των αμαθών και μερισμού της Εκκλησίας». Βλέπετε, τα προβλήματα τα δημιουργούν οι αμαθείς, οι στενοκέφαλοι, αυτοί που δεν τους κόβει, που δεν μπορούν να κάνουν διαχωρισμό ημερολογίου και πίστεως. Εξωτερικού σχήματος και δόγματος της Εκκλησίας.
Η Ορθόδοξη Εκκλησία απέρριψε επί σειράν αιώνων την καθιέρωση του Γρηγοριανού ημερολογίου, παρά τις επίμονες προσπάθειες της Ρώμης. Και αυτό, διότι υπήρχε ο φόβος μήπως γίνει μέσον παραπλανήσεως του Ορθοδόξου Λαού. Όταν όμως εξέλιπε αυτός ο φόβος, άρχισε να γίνεται σκέψις και στην Ορθόδοξη Εκκλησία για την αντικατάσταση του Ιουλιανού ημερολογίου από το Γρηγοριανό, κάτω από την πίεση των νεωτέρων αναγκών του πολιτισμού.
Στην πραγματικότητα δεν έχουμε δύο ημερολόγια, άς το προσέξουμε αυτό. Έχουμε ένα, το ίδιο διορθωμένο. Αφήσαμε το εσφαλμένο και ακολουθήσαμε το διορθωμένο. Το Γρηγοριανό είναι το τελειότερο ημερολόγιο που υπάρχει, όχι όμως και το απολύτως τέλειο. Το Γρηγοριανό επιβραδύνει την αρχή του έτους , όπως και το Ιουλιανό, αλλά πολύ λιγότερο. Επιβραδύνει την αρχή του έτους με ρυθμό 1 ημέρα σε 3.320 χρόνια, ενώ το Ιουλιανό 1 ημέρα σε 128 χρόνια. Είναι λοιπόν κρίμα και ντροπή και αμαρτία, ένα θέμα απλό και ασήμαντο και αδιάφορο θρησκευτικώς να δημιουργεί τέτοια σοβαρά προβλήματα, δηλ. το σχίσιμο της Εκκλησίας.


Πως φτάσαμε να δεχτεί η Ελλαδική Εκκλησία το νέο ημερολόγιο, το διορθωμένο.
Ο Οικουμενικός Πατριάρχης Άνθιμος ο Ζ΄ το 1896 εξέφραζε « πόθους και ευχάς υπέρ ενός ενιαίου ημερολογίου δι άπαντας τους χριστιανικούς λαούς». Ο επόμενος Πατριάρχης Ιωακείμ ο Γ΄ το 1902 έστειλε εγκύκλιο προς όλες τις ορθόδοξες Εκκλησίες και συνιστούσε να μελετήσουν το ημερολογιακό θέμα και να εκθέσουν τις απόψεις τους.
Η Εκκλησία της Ελλάδος απάντησε ότι, κατ ΄αρχήν, δεν αποκρούει την διόρθωση του ημερολογίου. Η επιτροπή η οποία συνεστήθη και μελέτησε το θέμα απεφάνθη ότι η μεταβολή, η αλλαγή δεν προσκρούει σε δογματικούς και κανονικούς λόγους. Θα μπορούσε λοιπόν να γίνει, όμως μετά από συνεννόηση όλων των Αυτοκεφάλων Ορθοδόξων Εκκλησιών και κυρίως του Οικουμενικού Πατριαρχείου.
Αναμένοντας αυτήν την συνεννόηση , η Ελλαδική Εκκλησία εξακολουθούσε να κρατάει το Ιουλιανό ημερολόγιο, η δε Πολιτεία προχώρησε στην καθιέρωση του Γρηγοριανού ημερολογίου. Έτσι τη 1 Μαρτίου του 1923 καθιερώθηκε με Βασιλικό Διάταγμα το Γρηγοριανό , το διορθωμένο ημερολόγιο.
Όταν όμως έφθασαν να εορτάσουν την εθνική εορτή της απελευθερώσεως του 1821 και τον Ευαγγελισμό της Θεοτόκου, δημιουργήθηκε σύγχυσις. Άρχισαν τα προβλήματα. Έτσι έγινε ξεκάθαρο, ότι στην Ελλάδα είναι αδύνατη η συνύπαρξις δύο ημερολογίων, ενός πολιτικού και ενός θρησκευτικού. Κάτω από αυτήν την πίεση η Εκκλησία της Ελλάδος επρότινε ως μέση λύση την προσαρμογή του εορτολογίου στο νέο ημερολόγιο, χωρίς να θίξουν τον εορτασμό του Πάσχα.

Εδώ αξίζει να σημειώσουμε κάτι ακόμη. Η Εκκλησία είχε το δικαίωμα να ακολουθήσει το νέο ημερολόγιο. Στο σημείο αυτό δεν υπήρχε κανένα πρόβλημα. Μπορούσε να το κάνει. Μπορούσε να αλλάξει τις ημέρες εορτασμού, όπως το έκανε και παλαιότερα και όπως το κάνουν και οι ίδιοι οι παλαιοημερολογίτες, άσχετα αν δεν το ξέρουν ή δεν πάει το μυαλό τους ή κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν και εσκεμμένα το αποσιωπούν.
Ένα παράδειγμα: Παλαιότερα γιόρταζαν τα Χριστούγεννα στις έξι Ιανουαρίου μαζί με την Βάπτιση του Χριστού κι’ ήταν η εορτή των Επιφανίων. Αργότερα το άλλαξε η Εκκλησία. Κράτησε την Βάπτιση στις έξι Ιανουαρίου και μετέθεσε την Γέννηση του Χριστού στις 25 Δεκεμβρίου, όταν οι ειδωλολάτραι γιόρταζαν την γέννηση του θεού τους ηλίου. Κατόπιν τούτου πήγαν εννέα μήνες πιο πίσω και έβαλαν τον ευαγγελισμό της Παναγίας. Την αλλαγή αυτή την δέχονται οι του παλαιού ημερολογίου.
Άλλο παράδειγμα: Η Μεταμόρφωσις του Κυρίου έγινε σαράντα μέρες πρίν από το πάθος και τη σταύρωση. Συνεπώς θα έπρεπε να την εορτάζουμε μέσα στην Μεγάλη Σαρακοστή. Επειδή όμως τότε δεν έχουμε γιορτές, την τοποθέτησε η Εκκλησία στις έξι Αυγούστου, δηλ. σαράντα μέρες πριν από την Ύψωση του Τ. Σταυρού, που είναι μία άλλη Μεγάλη Παρασκευή. Την αλλαγή αυτή την δέχονται οι του παλαιού ημερολογίου.
Εορτάζουμε τους Αγίους συνήθως την ημέρα της κοιμήσεώς των ή του μαρτυρίου των. Ο Ι. Χρυσόστομος εκοιμήθη την 14ην Σεπτεμβρίου. Γράφει δε το Συναξάρι, « δια την εορτήν του Τ. Σταυρού μετετέθη η εορτή αυτού εις τον Νοέμβριον μήνα». Και αυτό το δέχονται οι του πατρίου ημερολογίου. Έτσι μετατίθεται και η εορτή του αγίου Μεγαλομάρτυρος Γεωργίου στην δεύτερη ημέρα του Πάσχα και του αγίου Μάρκου του Ευαγγελιστού στην τρίτη ημέρα του Πάσχα. Άρα λοιπόν η Εκκλησία έχει το δικαίωμα και μπορεί να κάνει τις αλλαγές που εκείνη νομίζει.
Πού υπήρχε πρόβλημα; Στον εορτασμό του Πάσχα. Και γιατί αυτό; Γιατί ο εορτασμός του Πάσχα καθωρίσθηκε από την Α΄Οικουμενική Σύνοδο και άρα καμία Εκκλησία μόνη της δεν είχε το δικαίωμα να τον αλλάξει ή να τον μεταβάλλει. Απόφαση Οικουμενικής Συνόδου μόνο μία άλλη Οικουμενική Σύνοδος μπορεί να αλλάξει. Η Εκκλησία της Ελλάδος δεν είναι Οικουμενική Σύνοδος. Για τον λόγο αυτό άλλαξε το ημερολόγιο, που μπορούσε, δεν πείραξε όμως τον εορτασμό του Πάσχα που δέν μπορούσε και δέν είχε το δικαίωμα να κάνει.
Βλέπουμε πόσο συνετά και με φόβον Θεού αντιμετώπισε η Εκκλησία το όλο θέμα. Ενεργεί με μεγάλη προσοχή, χωρίς να κάνει ούτε παρανομία, ούτε παράβαση, ούτε υπέρβαση των αρμοδιοτήτων της.
Το Πατριαρχείο Κωνσταντινουπόλεως βρήκε ορθή την λύση αυτή και έλαβε την απόφαση να προβεί στην διόρθωση του ημερολογίου. Τηλεγράφημα του Πατριάρχου Γρηγορίου του Ζ΄στις 23 Φεβρουαρίου του 1924 έγραφε: « Συνοδική αποφάσει ενεκρίθη οριστικώς προσαρμογή εορτολογίου και πολιτικού ημερολογίου από 10ης προσεχούς Μαρτίου».
Ύστερα από αυτό η Ελλαδική Εκκλησία άρχισε να ακολουθεί το Γρηγοριανό ημερολόγιο από 1ο Μαρτίου, η οποία υπολογίσθηκε ότι είναι 23 Μαρτίου. Με άλλα λόγια πήγαμε 13 μέρες πιο μπροστά. Οι άλλες Εκκλησίες εξακολουθούσαν να χρησιμοποιούν για τις θρησκευτικές εορτές το Ιουλιανό ημερολόγιο, δηλ το παλαιό, ενώ πολιτικώς ακολουθούσαν το Γρηγοριανό, δηλ. το νέο.
Αυτό ήταν το όλο θέμα του ημερολογίου. Επαναλαμβάνω τόσο απλό, αλλά τόσο πολύ ταλαιπώρησε και εξακολουθεί ακόμη και σήμερα να ταλαιπωρεί την Εκκλησία του Χριστού.
Η καθιέρωσις του νέου ημερολογίου άνοιξε τους ασκούς του Αιόλου. Κάποιοι απλοϊκοί χριστιανοί και λίγοι μορφωμένοι αντέδρασαν από ένα φόβο, μήπως η Εκκλησία χάσει την Ορθόδοξη Πίστη. Κράτησαν αυτοί το παλαιό ημερολόγιο , ενώ παράλληλα αντέδρασαν με απαράδεκτα τρόπο κατά του Οικουμενικού Πατριάρχου Μελετίου και του τότε Αρχιεπισκόπου Αθηνών Χρυσοστόμου.

Επίσης κάποιοι ζηλωταί μοναχοί από το Άγιο Όρος περνούσαν από πόλεις και χωριά και διεκήρυτταν ότι η Ελλαδική Εκκλησία φράγκεψε. Οι περισσότερο φανατικοί από αυτούς υπό την αρχηγία του Ματθαίου Καρπαθάκη ίδρυσαν Μοναστήρια στην Αττική και στρατολογούσαν μοναχούς και μοναχές.
Μέχρι το 1935 στην Πατρίδα μας οι του παλαιού ημερολογίου ήταν περίπου εκατό χιλιάδες (100.000). ( σήμερα δεν ξεπερνούν τις εξήντα χιλιάδες). Έχτισαν την Μονή Κερατέας και κατέλαβαν διά της βίας κάποιους ναούς στην Θήβα και σ’ άλλα μέρη.
Την άνοιξη του 1935 τρείς Μητροπολίται, ο Δημητριάδος Γερμανός, ο Φλωρίνης Χρυσόστομος και ο Ζακύνθου Χρυσόστομος ενώθηκαν με τον Ματθαίο Καρπαθάκη και τους άλλους παλαιοημερολογίτες. Ενθαρρύνθηκαν και από κάποιους πολιτικούς του Κονδύλη και εδημιούργησαν μία θορυβώδη Εκκλησιαστική επανάσταση.
Χωρίς να έχουν την συγκατάθεση καμιάς Ορθόδοξης Εκκλησίας ελειτούργησαν αντικανονικώς σε ένα ναό των Αθηνών και εδημοσίευσαν σε φυλλάδιο καταγγελία κατά της επίσημης Εκκλησίας. Εχαρακτήρισαν ως φοβερό έγκλημα την εισαγωγή του νέου ημερολογίου στην Εκκλησία και απηύθυναν άλλο φυλλάδιο στους Ιερείς και στους Μοναχούς , τους οποίους παρακινούσαν σε επανάσταση κατά του Αρχιεπισκόπου Χρυσοστόμου και της κανονικής Εκκλησίας. Με άλλο φυλλάδιο προς τα θρησκευτικά Σωματεία παρακινούσαν να αποκηρύξουν κι’ εκείνα τον Αρχιεπίσκοπο και μ’ ένα τελευταίο καλούσαν τον λαό να αποκηρύξει τον Χρυσόστομο και όλους τους άλλους και να ακολουθήσει το παλαιό ημερολόγιο. Συγχρόνως εχειροτόνησαν επισκόπους τρείς αρχιμανδρίτες και έτσι οι επαναστάται συνεκρότησαν σύνοδο με επτά αρχιερείς.
Η Εκκλησία της Ελλάδος έκανε ό,τι ορίζουν οι ι. Κανόνες. Δηλ. τους οδήγησε σε εκκλησιαστικό δικαστήριο με τις κατηγορίες φατρίας, τυρείας, παρασυναγωγής, καταφρονήσεως της Εκκλησιαστικής Αρχής και παροτρύνσεως Κλήρου και Λαού εναντίον της Εκκλησίας. Σύμφωνα με τους Ιερούς Κανόνες επέβαλε σε όλους την ποινή της καθαιρέσεως. Βέβαια οι κατηγορούμενοι δεν προσήλθαν στο Συνοδικό Δικαστήριο, γιαυτό και καταδικάσθηκαν ερήμην.
Αργότερα οι παλαιοημερολογίται προέβησαν και σε άλλες χειροτονίες. Όμως όλοι αυτοί στερούνται της Αποστολικής Διαδοχής, εφόσον χειροτονήθηκαν από καθηρημένους αρχιερείς. Συνεπώς τα μυστήριά τους είναι άκυρα και ανυπόστατα, σαν να μη έγιναν ποτέ. Γιαυτό και η Εκκλησία τα επαναλαμβάνει όλα από την αρχή.
Εδώ άς προσέξουμε κάτι:Κάποιους τους πιάνει μια μανία και τρέχουν σε παλαιοημερολογήτικα μοναστήρια κι’ εκεί βαπτίζουν τα παιδιά τους, όπως π.χ. στην αγία Ειρήνη την Χρυσοβαλάντου. Όλοι αυτοί πρέπει να γνωρίζουν πως τα παιδιά τους είναι αβάπτιστα. Το θέμα είναι σοβαρό, μη το πάρουν αψήφιστα. Κινδυνεύει η σωτηρία των παιδιών τους.
Οι ίδιοι βέβαια ονομάζουν τους εαυτούς των « ακαινοτόμητον αυτοκέφαλον εκκλησίαν». Το ερώτημα είναι: Ποιος τους εχορήγησε το αυτοκέφαλο; Πώς ισχυρίζονται ότι ανήκουν στην Ανατολική Ορθόδοξη Εκκλησία, όταν δεν έχουν καμία επικοινωνία με καμία Εκκλησία, ούτε και με εκείνες που ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο;
Σύμφωνα με το Κανονικό Δίκαιο διακριτικό γνώρισμα των Ορθοδόξων Εκκλησιών είναι:α) Η κοινωνία από το ίδιο Ποτήριο. β) Τα ειρηνικά γράμματα. Γ) Τα εόρτια γράμματα και δ) η καθολικότης των ποινών.
Κάποτε ευρισκόμουν στο Άγιο Όρος, στην Ιερά Μονή Μεγίστης Λαύρας. Με επλησίασε ένας λαϊκός και μ’ ερώτησε:Με ποιο ημερολόγιο είσαι, πάτερ, με το παλαιό ή με το νέο; Με το νέο, του απάντησα. Κακώς μου λέει. Δεν βλέπεις, εδώ όλοι οι άγιοι Πατέρες ακολουθούν το παλαιό. Ο ίδιος ,όπως καταλαβαίνετε ήταν με το παλαιό. Κι’ εγώ πάλι με την σειρά μου του είπα. Το κακό είναι με σας, διότι εσείς αποσχισθήκατε από την Κανονική Εκκλησία. Βλέπεις εγώ είμαι με το νέο ημερολόγιο, έρχομαι στο Άγιο Όρος, έρχονται οι αγιορείται Πατέρες στις δικές μας ενορίες, λειτουργούμε μαζί χωρίς κανένα πρόβλημα, κοινωνούμε μαζί κανονικότατα. Όμως τους δικούς σας ιερείς δεν τους δέχονται, γιατί άραγε; Πώς εξηγείτε αυτό; Η απάντησις ,εδώ έχουν λάθος και αυτοί.
Βλέπετε τόσο πολύ τους σκότισε ο σατανάς, ώστε δεν μπορούν τα λάθη τους. Κάνουν όλοι λάθη, εκτός από αυτούς.
Το τέταρτο στοιχείο, είπαμε, είναι η καθολικότης των ποινών. Δηλ. εάν μία Ορθόδοξη Εκκλησία τιμωρήσει, καθαιρέσει έναν κληρικό, δεν επιτρέπεται να τον δεχτεί, να τον πάρει, να τον αναγνωρίσει ως κανονικό καμία άλλη Ορθόδοξη Εκκλησία. Και όμως όσους καθαίρεσε η κανονική Εκκλησία, τους παίρνουν οι παλαιοημερολογίται, για να φανεί ότι έχουν αριθμό και δύναμη. Με τον τρόπο αυτό μάζεψαν όλους τους ανήθικους και τα αποβράσματα. Κατάντησαν οι παλαιοημερολογίται να είναι ο σκουπιδοτενεκές της Εκκλησίας.
Στο σημείο αυτό πρέπει να υπογραμμίσουμε ότι με αυτούς δημιουργείται πρόβλημα συνταγματικό. Το 3 άρθρο του Συντάγματος λέγει ότι « η Ελλαδική Εκκλησία υπάρχει αναποσπάστως ηνωμένη δογματικώς μετά της εν Κωνσταντινουπόλει Μεγάλης του Χριστού Εκκλησίας». Την επιταγή αυτή του Συντάγματος την γνωρίζουν πολύ καλά οι παλαιοημερολογίτες, γιαυτό και κατηγορούν με μανία το Οικουμενικό Πατριαρχείο, ότι « παρεξέκλινε δογματικώς» εφόσον δέχθηκε το νέο ημερολόγιο, παρουσιάζοντας την διαφορά των 13 ημερών ως δόγμα. Ισχυρίζονται μάλιστα ότι αυτοί είναι οι γνήσιοι ορθόδοξοι χριστιανοί ( Γ. Ο. Χ .), ενώ εμείς είμαστε οι ψεύτικοι, οι κάλπικοι, οι σκάρτοι.
Λίγο αργότερα οι παλαιοημερολογίται διασπάσθηκαν, χωρίσθηκαν σε δύο κομμάτια, σε δύο παρατάξεις, που συνεχώς μάλωναν μεταξύ τους και αυτές πάλι οι παρατάξεις κομματιάστηκαν ακόμη περισσότερο. Για το θέμα αυτό θα πούμε και λίγο παρακάτω.
Είναι αλήθεια, πως και οι ίδιοι αντελήφθησαν την αντικανονικότητά τους, γιαυτό και κατέφυγαν σε κάποια τεχνάσματα, για να καταστήσουν κανονική την χειροτονία τους και την παράταξή τους. Και οι δύο παρατάξεις χωριστά η μία από την άλλη προσέφυγαν στους Ρώσους της διασποράς και ζήτησαν να …ξαναχειροτονηθούν, για να επιτύχουν την κανονικότητά τους. Μα μέχρι τώρα εκόπτοντο ότι αυτοί είναι οι κανονικοί και οι γνήσιοι, πώς τους ήρθε και ζητούν χειροτονία; Εκτός αυτού, όταν ένας κληρικός καθαιρεθεί οριστικά και τελεσίδικα δεν μπορεί να ξαναχειροτονηθεί. Αυτό που επενόησαν και έπραξαν είναι αδιανόητο. Κατέφυγαν στους Ρώσους, για να χειροτονηθούν. Αναγκάζονται να το κάνουν, παρ’ ότι προηγουμένως δεν είχαν με αυτούς κοινωνία ποτηρίου. Τους θεωρούσαν και αυτούς αντικανονικούς. Ξέρετε δε ποιο είναι το κωμικό ή το τραγικό γιαυτούς; Η Ρωσική Εκκλησία έχει ενορίες άλλες με το νέο και άλλες με το παλαιό ημερολόγιο. Έχει πλήρη εκκλησιαστική κοινωνία με όλες τις Εκκλησίες που ακολουθούν το νέο ημερολόγιο. Και μάλιστα ο ένας από τους δύο Ρώσους Αρχιερείς που τους εχειροτόνησαν ακολουθούσε το νέο ημερολόγιο!! Συγχωρέστε μου για την φράση, γύρισαν και έφαγαν τον εμετό τους.
Εδώ έχουμε και άλλο πρόβλημα, άλλο λάθος μέγα και παράβαση των Ιερών Κανόνων, για την τήρηση των οποίων κόπτονται. Από το Ιερό Πηδάλιο γνωρίζουμε, πως οι υπερόριες χειροτονίες είναι άκυρες. Ο 35ος Κανών των Αγίων Αποστόλων λέγει: « Ο Επίσκοπος να μη τολμά να κάνει χειροτονίες έξω από τα όρια της επισκοπής του, σε χώρες που δεν υπάγονται σ’ αυτόν. Αν έχει την άδεια και την πρόσκληση του οικείου Μητροπολίτου μπορεί να κάνει τις χειροτονίες. Εάν όμως κάνει από μόνος του, χωρίς την άδεια του οικείου Αρχιερέως, τότε να καθαιρείται και αυτός που εχειροτόνησε και εκείνοι που χειροτονήθηκαν από αυτόν». Με άλλα λόγια, Ρώσοι επίσκοποι δεν μπορούσαν να χειροτονήσουν επισκόπους της Ελληνικής επικρατείας. Τα ίδια ορίζουν και οι κανόνες των Συνόδων Αντιοχείας, Σαρδικής και Καρθαγένης.
Τώρα τίθεται το ερώτημα: Οι παλαιοημερολογίται που βρίσκονται στην Ελλάδα τι είναι; Σχισματικοί, αιρετικοί ή αποτελούν παρασυναγωγή;
Πρώτα-πρώτα δεν μπορούν να χαρακτηριστούν αιρετικοί, διότι δεν διαφέρουν καθόλου στο Ορθόδοξο Δόγμα. Είναι σχίσμα; Πρέπει να γνωρίζουμε ότι σχίσμα είναι η ηθελημένη αποκοπή από την καθ’ όλου Εκκλησία. Η απομάκρυνσις από τους επισκόπους, από την ενιαία διοίκηση τοπικής Εκκλησίας και ο αυθαίρετος σχηματισμός άλλης εκκλησίας, που έχει ξεχωριστή διοίκηση και ιεραρχία. Εδώ βλέπουμε, ότι για την ύπαρξη σχίσματος πρέπει να υπάρχει επίσκοπος ή επίσκοποι. Το 1935 αποσχίσθηκαν τρείς ιεράρχαι μαζί με κάποιους χριστιανούς. Αποσχίσθηκαν από την Εκκλησία της Ελλάδος, όσο και από όλες τις Ορθόδοξες Εκκλησίες. Επομένως έχουμε κανονικότατο το έγκλημα του σχίσματος. Μετά την καθαίρεση όμως εκείνων που είχαν κανονική αρχιερωσύνη, έπαυσε να υφίσταται το σχίσμα, εφόσον δεν υπάρχει πλέον επίσκοπος. Χωρίς επίσκοπο δεν έχουμε Εκκλησία, λέγει ο άγιος Ιγνάτιος ο Θεοφόρος. « Όπου ο Επίσκοπος εκεί και η Εκκλησία». Σήμερα όλες οι παρατάξεις των παλαιοημερολογιτών δεν έχουν επίσκοπο, διότι οι υπάρχοντες είναι αντικανονικοί και καθηρημένοι. Είναι σαν να μη υπάρχουν. Είναι λαϊκοί, όχι κληρικοί και μάλιστα επίσκοποι.
Έτσι μετεβλήθησαν σε μία χριστιανική κοινότητα. Θα μπορούσαμε λοιπόν να τους κατατάξουμε σε παρασυναγωγή, εάν υπάρχουν ιερείς πρό του σχίσματος χειροτονημένοι, οι οποίοι ξέφυγαν από τα εκκλησιαστικά δικαστήρια και δεν καθαιρέθηκαν, πράγμα για σήμερα πολύ απίθανο.
Κληρικοί με το παλαιό ημερολόγιο, αν θέλουν να προσχωρήσουν στην κανονική Εκκλησία, χειροτονούνται κανονικά εφόσον η χειροτονία τους ήταν άκυρη και ανυπόστατη.
Εδώ άς πούμε κάτι ακόμη, που πρέπει ιδιαίτερα να προσέξει η Ελληνική Πολιτεία, γιατί δημιουργείται θέμα νομικό με τους παλαιοημερολογίτες επισκόπους. Μετά την εκλογή και χειροτονία τους οι Αρχιερείς πηγαίνουν στον ανώτατο άρχοντα, στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και δίνουν την διαβεβαίωση, ότι θα εφαρμώσουν τους Ιερούς Κανόνες και τους Νόμους της Πολιτείας. Αν δεν γίνει αυτό, δεν τους αναγνωρίζει το Κράτος και δεν έχουν ισχύ οι διοικητικές πράξεις τους. Οι παλαιοημερολογίται επίσκοποι χωρίς αυτήν την διαβεβαίωση και χωρίς την αναγνώριση της χειροτονίας των, πώς εκδίδουν πράξεις διοικήσεως, γάμων, βαπτίσεων κλπ ;
Τέλος, πώς έχει η σημερινή κατάστασίς.
Σήμερα οι παλαιοημερολογίται στην Ελλάδα δεν ξεπερνούν τις εξήντα χιλιάδες ( 60.000) . Υπάρχει μία φθίνουσα τάσις. Όλο και λιγοστεύουν, αφού τα παιδιά τους σε μεγάλο ποσοστό δεν επιθυμούν να ακολουθήσουν το πάτριο ημερολόγιο. Γιαυτό οι πιο φανατικοί επιδίδονται σε προσηλυτισμό. Αγωνίζονται με απειλές και φοβέρες για κόλαση, να παρασύρουν κάποιους αφελείς στην παράταξή τους. Για να πούμε όμως και του στραβού το δίκαιο, κάποιοι από αυτούς είναι ενάρετοι, έχουν ευλάβεια μεγάλη και αγωνίζονται να ζήσουν ζωή ευαγγελική, ανώτερη από εμάς. Δυστυχώς πρέπει να θυμηθούμε αυτό που λέγει ο απ . Παύλος , « ουδείς στεφανούται, εάν μη νομίμως αθλήση». Έλεγε και ο μακαριστός π. Παϊσιος, «είναι φοβερό, να κουράζεται κανείς και να κολάζεται». Να προσπαθεί, να αγωνίζεται, να κουράζεται , μα να μη ωφελείται, στο τέλος να κολάζεται και να κατακρίνεται.
Οι παρατάξεις τους επισήμως σήμερα είναι εννέα. Υπάρχουν και πολλοί ανεξάρτητοι. Και κάθε λίγο και λιγάκι αναφύονται και άλλες. Αιτία των αποσχιστικών αυτών τάσεων είναι η πεπλανημένη και διεστραμμένη εκκλησιολογία τους. Είπαμε πιο μπροστά ότι δεν αναγνωρίζουν καμιά Ορθόδοξη Εκκλησία ούτε και από εκείνες που ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο. Αλλ’ούτε και αναγνωρίζονται από αυτές, μάλλον κατακρίνονται. Αλληλοκατηγορούνται μεταξύ τους οι διάφορες παρατάξεις, αλληλοκαθαιρούνται και αναθεματίζονται. Άκρη δεν βγάζουμε.
Επανέρχομαι στη συζήτηση με τον παλαιοημερολογίτη, που είχαμε στο Άγιο Όρος. Δεν μου λές, του είπα. Έστω ότι θέλω να πάω με το παλαιό ημερολόγιο. Για πές μου, με ποια παράταξη να πάω; Αν έρθω με σας, θα με καθαιρέσουν οι άλλοι. Αν ακολουθήσω τους άλλους, θα με καθαιρέσετε εσείς. Δεν είναι λοιπόν καλύτερα να μείνω εδώ που είμαι και να έχω το κεφάλι μου ήσυχο; ο καημένος έβαλε κάτω το κεφάλι και δεν ήξερε τι να πεί.

Τα άνευ λόγου εσωτερικά σχίσματά τους αποδεικνύουν και το αβάσιμο του σχίσματός τους από την Εκκλησία. Η άνεση με την οποία χαρακτηρίζουν τους άλλους του παλαιού ημερολογίου ως αιρετικούς, φανερώνει ότι έχουν χάσει προ πολλού την αίσθηση των εννοιών της αιρέσεως και του σχίσματος. Ο απλός λαός έχει περιέλθει σε σύγχυση, διότι διαρκώς ευρίσκεται σε διαφορετική παράταξη χωρίς να το γνωρίζει, χωρίς να το αντιλαμβάνεται, αλλά και δίχως να το επιθυμεί.
Κάθε ομάδα πιστεύει ότι αυτή είναι η μόνη εκκλησία του Χριστού!! Με αποτέλεσμα να γίνωνται και μεταξύ τους αναμυρώσεις. Πολλοί κληρικοί και λαϊκοί μεταπηδούν πολύ εύκολα από την μία παράταξη στην άλλη. Διασπώνται τόσο εύκολα, ώστε αυτοί οι λεγόμενοι ζηλωταί να είναι, κατ’αναλογία, πολύ περισσότερο διασπασμένοι ακόμη και από τους προτεστάντες.
Ο Ματθαίος δύο φορές απεκήρυξε τους δύο τότε ομόφρονάς του αρχιερείς για επουσιώδη ζητήματα. Στη συνέχεια, εφόσον είχε μείνει μόνος εχειροτόνησε μόνος του πολλούς επισκόπους, το 1948 παραβαίνοντας τους ι. Κανόνες. Τον 1ο Αποστολικό, τον 4ο της Α΄Οικουμενικής Συνόδου και τον 3ο της Εβδόμης.
Σκεφθείτε, ότι κάποιοι παλαιοημερολογίται θεωρούν και τους αγιορείτες ακόμη ως εχθρούς του Θεού, εκτός της Εκκλησίας και της σωτηρίας. Οι υποτιθέμενοι επίσκοποί τους στην Ελλάδα ξεπερνούν τους 50. Οι μισές ομάδες είναι χειροτονημένες από ένα ή από ανύπαρκτους αρχιερείς.
Σήμερα αυτοί οι «κανονικοί» και γνήσιοι ορθόδοξοι δέχονται «αιρετικούς» λαϊκούς με το νέο ημερολόγιο σε συμπροσευχή στις εκκλησίες τους και τους κοινωνούν, τους δίνουν αντίδωρο και άλλα πολλά, που παλαιοτέρα με κανένα τρόπο δεν έκαμναν. Προσκαλούν «αιρετικούς» νεοημερολογίτες επισήμους ,βουλευτάς και άλλους, στα πανηγύρια τους, όπως π.χ. στα Θεοφάνια και συναγωνίζονται ποια παράταξη θα έχει μεγαλύτερο αριθμό επισήμων.
Τελικά θα πρέπει να τους ρωτήσουμε. Εμείς με το νέο ημερολόγιο είμαστε αιρετικοί ή δεν είμαστε; Αν είμαστε, πως καταδέχτηκαν να χειροτονηθούν από «αιρετικούς» και εκτός Εκκλησίας Επισκόπους;΄Αρα στερούνται χειροτονίας και ιερωσύνης. Αν δεν είμαστε αιρετικοί, τότε οφείλουν να επιστρέψουν στην Κανονική Εκκλησία εν μετανοία.
Όταν οι ίδιοι οι παλαιοημερολογίται θεωρούν τους άλλους του παλαιού ημερολογίου αιρετικούς και αντικανονικούς, εμείς για ποιο λόγο να τους θεωρήσουμε κανονικούς; Όταν οι ίδιοι οι ζηλωταί πιστεύουν ότι οι άλλοι ζηλωταί δεν έχουν ιερωσύνη και αποστολική διαδοχή, εμείς γιατί να τους θεωρήσουμε κανονικούς;
Αγαπητοί μου,
Τελειώνοντας θέλω να τονίσω ότι δεν χρειάζεται να αμφιβάλουμε για την κανονικότητα της Εκκλησίας ,μέσα στην οποία βρισκόμαστε και ανήκουμε. Εμείς είμαστε εν τάξει. Εκείνοι βρίσκονται σε λάθος δρόμο. Άς ευχηθούμε , να τους φωτίσει ο Θεός και να επιστρέψουν. Να σωθούν και αυτοί, κανείς να μη χαθεί. Άς προσέξουμε, μη παρασυρθούμε ποτέ και από κανένα και βγούμε εκτός Εκκλησίας. Έξω από την Εκκλησία δεν υπάρχει σωτηρία. Αυτοί που αυτοτιτλοφορούνται γνήσιοι ορθόδοξοι, κατάφορα και ασύστολα παραβιάζουν τους ι. Κανόνες. Δεν επιτρέπεται ούτε στις εκκλησίες τους να πάμε, ούτε στα μοναστήρια τους, ούτε να συμμετάσχουμε στα μυστήριά τους. Δεν κοινωνούμε στις λειτουργίες τους, δεν βαπτίζουμε στις εκκλησίες τους τα παιδιά μας, δεν ερχόμαστε εις γάμου κοινωνία με αυτούς, εκτός και κανονικά ενταχθούν στην επίσημη Εκκλησία. Οι ι. Κανόνες αντιμετωπίζουν τους σχισματικούς, όπως ακριβώς και τους αιρετικούς. Αυτό πρέπει να κάνουμε κι’ εμείς σαν πιστά και φρόνημα και υπάκουα τέκνα της Εκκλησίας.
Άς ακολουθούμε λοιπόν πιστά την Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία. Άς υπακούωμε πρόθυμα σ’ αυτήν και θερμή άς βγαίνει από τα χείλη μας και την καρδιά μας η προσευχή: Ο Θεός , που είναι το Φώς το αληθινό, να σκορπίζει πλούσια σε όλους τον φωτισμό Του, « ίνα το αυτό λέγωμεν πάντες και μη ή εν ημίν σχίσματα». Να δώσει ο Θεός, να έρθει εκείνη η αγία και μεγάλη ημέρα, πού όλοι οι πλανεμένοι θα επιστρέψουν και θα γίνουμε μία ποίμνη με ένα Ποιμένα, τον Κύριο ημών Ιησού Χριστό. Αμήν.-

 

πηγή:  http://kyrigma.blogspot.com/2011/05/blog-post.html?spref=fb